Το νέο Millennium

Ο καθολικός σας νόμος

 στις αρχές του νέου αιώνα ,

ρομπότ γεμάτα απάθεια

 σαν οργουελιανό θαύμα.

 Ζείτε όλοι σε ένα σώμα.

Γεμάτο σηψαιμία, κοπριά και λάσπη,

 κυλιέστε σαν τους χοίρους,

προσδοκώντας την εντολή του νεκροθάφτη.

Και εγώ σαν όλους τους άλλους,

Εκπαραθυρόμενος από το βούρκο,

 πεινάω, για χλευασμό και μίσος.

 Διψάω, για υποκρισία και αηδία.

Βλακωδώς απομονωμένος,

στην πνευματική μου στέπα,

εξόριστος μέσα στο κρύο,

να κοιτάω έναν τοίχο.

Και τώρα τι ζητάς από μένα;

Άθλιο και σιχαμερό έλος.

Έναν <<DEUS EX MACHINA>>,

δεν θα βρεις σε μένα.

Παρά μονάχα χολή,

για αυτό το καρκίνωμα,

που η μικροπρέπεια σας,

το λέει δυτική κουλτούρα.

Για να έλκει μέσα του,

 την τέχνη του Ντύρερ, του Μικελάντζελο,

 του Νταλί και του Πικάσο.

Μωροφιλόδοξα παράσιτα.

Γύρω από τα αποφάγια του χρόνου,

 που με αίμα και φωτιά, άνθρωποι σαν κι εμένα,

τα καίνε για να γίνουν στάχτη,

αναμνήσεις μιας ελπίδας.

 

Newspeak και δημόσιο βήμα

Όταν σε μια χώρα το δημόσιο βήμα αποτελεί, στο μεγαλύτερο κομμάτι της, τη μόνη πηγη αλήθειας, πρέπει ν’ αναρωτηθούμε ποιος ακριβώς το κατέχει. Η πολιτιστική ηγεμονία σε αυτή τη χώρα ανήκει στο ίδιο το μέσο. Στην τηλεόραση, τα social media, άντε και τις εφημερίδες. Να προλάβω να πω πως δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε, όταν τυπώνονταν καθημερινά εκατοντάδες μπροσούρες, ο Σαντ για παράδειγμα δεν κατείχε κεντρική θέση στο φαντασιακό εκείνης της γαλλικής κοινωνίας, εξοβελιζόταν ως τρελός και παρείσακτος, παρ’ όλα αυτά σήμερα αποτελεί κατεξοχήν πνεύμα της εποχής, επίσης και ο Γκόγια μπορεί να ναι ένα καλό παράδειγμα.

Σήμερα όταν η πλειονότητα καταναλώνει Χρύσα Δημουλίδου και τη Σώτη, όταν η LGBTQ κοινότητα περιμένει βήμα από το Θεοδωράκη δεν θεωρείται τρέλα. Λογικό θεωρείται. Παράλληλα όμως δεν θεωρούνται και τρέλα όσα αυτονόητα λέει το κίνημα για παράδειγμα, λογικά θεωρούνται αλλά και επικίνδυνα άρα εξωθούνται με αόριστα επιχειρήματα «καλά τα λες, αλλά πως θα εφαρμοστούν» χωρίς να κατανοείτε από την πλειοψηφία ότι η καταστροφή είναι ήδη δεδομένη. Σήμερα, να το θέσω καλύτερα έχει θεσμοθετηθεί το παράλογο. Η λογική είναι επικίνδυνη αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί τρέλα καθώς η γλώσσα είναι το μέτρο της λογικής και η γλώσσα ακόμα δεν έχει γίνει μια οργουελιανή Newspeak, παρ’ όλα αυτά εδώ και πολλά χρόνια σιγά σιγά μεταλλάσσεται και εδώ είναι ίσως το κρισιμότερο πρόβλημα του καιρού μας.

Όμως, όπως λέει και ο Φουκώ η γλώσσα δεν είναι ένας καθρέφτης ανάμεσα στο «σκέφτομαι» και στο «είναι». Είναι μια ολότητα με τους δικούς της δρόμους και τα δικά της μονοπάτια. Για αυτό λοιπόν, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η αντικατάσταση π.χ. του όρου εργάτης από τον όρο εργαζόμενος και η συνεχόμενη επανάληψη του όρου «συντεχνιακή λογική» στο δημόσιο βήμα δεν είναι απλώς μια προσπάθεια καθιέρωσης μιας Newspeak εκείνων που κατέχουν αυτό το δημόσιο βήμα αλλά τελικά μια συνολική διαδρομή αυτών των εννοιών από και στο φαντασιακό αυτής της ηγεμονίας.

Και εδώ είναι που πρέπει να αναζητήσουμε τις ρίζες αυτής της ηγεμονίας. Πως πχ στα ελληνικά σοσιαλ μύδια είναι της μόδας οι ψεύτικες ειδήσεις που αρχίζουν με τη λέξη «ΣΟΚ» ; Γιατί η θεωρία των δύο άκρων παρά  την ανιστορικότητα της και τον παραλογισμό της κατακάθεται στο φαντασιακό της κοινωνίας; Εδώ είναι που πρέπει να μιλήσουμε για την «άγια» μεταπολίτευση. Εδώ είναι που πρέπει να μιλήσουμε για το τι σημαίνει « ο λαός στην εξουσία» και ποια είναι αυτή η μεσαία τάξη . 

Ο λαός ως μια συνεκτική συλλογικότητα νοείται μονάχα υπό το πρίσμα κάποιων συλλογικών μύθων αλλά και ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας. Στον λαό λοιπόν εμπεριέχετε και ο εργάτης και ο μικροαστός και ο γιατρός και ο δικηγόρος. Πως όμως η κοφτή ετυμηγορία του γιατρού συγγενεύει με την πλατιά ρητορεία του δικηγόρου; Αυτά τα δύο είναι ασυμβίβαστα, για αυτό αναλαμβάνει αυτό το συνεκτικό ρόλο το ίδιο το δημόσιο βήμα, ως μέσο ανάγει τον εαυτό σε ηγεμονικό υποκείμενο. Το μέσο στην Ελλάδα αντικατέστησε το μέτρο της λογικής και της αλήθειας.

Η Newspeak αυτή του Κλικ, του Nitro και της Lifo σήμερα είναι η ίδια εκείνη που κατέχει το μέτρο της αλήθειας. Για εκείνη άρα και κατ’ επέκταση για το φαντασιακό της κοινωνίας όλοι ανήκουμε σε μια συλλογικότητα που ονομάζεται λαός, πέρα από τάξεις και ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Για αυτή ο Πλεύρης και ο Καστοριάδης είναι το ίδιο. Οι παραλογισμοί του Άδωνη είναι το ίδιο με μια πολιτική ανάλυση του Σάββα Μιχαήλ.

Αυτό λοιπόν, που θεωρώ αναγκαίο είναι όχι απλώς η επαναδιαπραγμάτευση των όρων που κάποιοι κατέχουν το δημόσιο βήμα αλλά την ίδια την καταστροφή αυτής της newspeak, του ίδιου του δημοσίου βήματος. Να βγούμε στο μπαλκόνι και να μιλήσουμε με τον απέναντι, να ρωτήσουμε ένα περαστικό τι ώρα είναι. Και φυσικά, να φτιάξουμε μια νέα εργατική ομοσπονδία από τα κάτω που θα κηρύξει γενική απεργία διαρκείας.

Η φούγκα του θανάτου

Ατενίζεις, σε μικρή απόσταση, το τσιγάρο που καίγεται αργά στερεωμένο στα χείλη σου και αναρωτιέσαι για μια ζωή που δεν έζησες . ποτέ σου ,ειδικά στα τελευταία σου δεν αναρωτιέσαι για μια ζωή που έζησες. Δεν είναι τελικά, οι επιλογές σου που καθορίζουν τα απολογητικά ερωτηματικά σου αλλά οι επιλογές που δεν έκανες. Έτσι και γω τώρα αναρωτιέμαι τι καριέρα τελικά θα έκανα αν συνέχιζα να παίζω τσέλο και η βαριά χροιά του καθόριζε τελικά τη ζωή μου.

Αντ’ αυτού είχα γίνει και γω ένας δικηγόρος όπως και ο πατέρας μου πριν από μένα. Δεν λέω, τα έβγαλα τα λεφτά μου, αλλά τι αξία τελικά τους απέμεινε αφού τα επένδυσα σε σπίτι, αυτοκίνητο, φορέματα, σακάκια και ρολόγια. Γιατί οι επενδύσεις μου να μην ήταν μια σειρά από μουσικά όργανα, να τα αγναντεύω απλώς και μέσα μου να ακούω την πέστροφα του Σούμπερτ, από το βλέμμα μου και την καρδιά μου και όχι από τα αυτιά μου ; Τα μηλίγγια μου να συρρικνώνονταν από τις νότες που μετέφερε πλέον το ίδιο μου το αίμα και όχι κύματα χαμένα στον αέρα.

Παντρεύτηκα κιόλας κάπου στα 1985, μια κόρη κάποιου οικογενειακού αντάξιου για να διπλασιάσουμε κιόλας τις περιουσίες μας πρακτικά, από αγάπη θεωρητικά. Πώς όμως να χτίσεις μια αγάπη όταν τα ερωτήματα σε βασανίζουν; Για το πόσες ξανθιές, κοκκινομάλλες, καστανές να χα δει να σεληνιάζονται στο ρυθμό μιας ρούμπας; Στο ταγκό πόσες άραγε να χαν κοιτάξει με λαγνεία κάποιον από την ορχήστρα;

Και ναι θα μου πεις, κάπου ο Κάφκα λέει πως είναι αδύνατη η κατάργηση της ύπαρξης αλλά της ζωής δεν είναι. Για αυτό λέει και ο Καμύ, το σημαντικότερο φιλοσοφικό ερώτημα είναι η αυτοκτονία. Και ξέρεις φίλε που διαβάζεις ένα σακί από κόκκαλα και αίμα είμαστε γιατί να το τυραννάμε με φιλοσοφίες ας το αφήσουμε να πέσει στο κενό. Ας αφήσουμε την πέτρα του Σίσυφου να μας καταπλακώσει. Αυτό θα κάνω και γώ σήμερα, πρώτη του Νοέμβρη .

Αυτόπτης μάρτυρας :

Έτρεξε από το πουθενά και πήδηξε από το μπαλκόνι, έσκασε κάτω σαν ένα σακί από πατάτες. Ήταν φιλήσυχος άνθρωπος δεν ενοχλούσε κανένα. Μόνο λίγο, πολύ παλιά, στην αρχή που έπαιζε το τσέλο του, μετά όμως παντρεύτηκε και σταμάτησε.

Μας είπε η γειτόνισσα, Ευτέρπη ενώ έπαιζε από το διαμέρισμα του εκλιπόντος η 5^Η του Μπετόβεν, ως η τελευταία του επιθυμία.   

Ο φοιτητής ως νοικοκυραίος

Αυτό το κείμενο δεν έχει ως σκοπό να απορυθμίσει κάθε ιδιότητα του νοικοκυραίου. Θεωρώ ότι πρέπει να μιλάμε πλέον πιο καθαρά για αυτούς, τα ανθρωπάκια που περιγράφει στο «αυτούς, τους έχω βαρεθεί» ο Νίμελερ, ως ξεχωριστή τάξη εντός ελληνικής κοινωνίας. Είναι καιρός να μιλάμε για τους ανθρωπάκους κατά Ράιχ που συγκροτούν μια τάξη, που αυτάρεσκα σε αυτή τη χώρα ονόμαζαν τόσα χρόνια μεσαία. Η αλήθεια είναι ότι η τάξη των νοικοκυραίων εμπεριέχει ανθρώπους φύσει προλετάριους που στο φαντασιακό τους θεωρούν τον εαυτό τους μικροαστό. 

Ενώ όλοι αυτοί οι κυρ-Παντελήδες το μόνο που μπορούμε να τους προσάψουμε ως κοινή συμπεριφορά είναι τα 10 πρώιμα στάδια του φασισμού. Δυνατός και συνεχιζόμενος εθνικισμός. Περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στοχοποίηση εχθρών / αποδιοπομπαίων τράγων ως ενός ενοποιητικού σκοπού. Υπεροχή του στρατού. Καλπάζων σεξισμός. Ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εμμονή με την εθνική ασφάλεια. Διαπλοκή Κράτους και Εκκλησίας. Προστασία της δύναμης των εταιριών. Καταστολή της εργασιακής δύναμης. Περιφρόνηση για τους διανοούμενους και τις τέχνες. Εμμονή με το έγκλημα και τη τιμωρία. Καλπάζουσα ευνοιοκρατία και διαφθορά. Εκλογές Νοθείας. Ουσιαστικά λειτουργούν ως αυγά και συνάμα φωλιές του φιδιού.

Το θέμα όμως αυτού του κειμένου δεν είναι γενικά οι μικροαστοί στην χώρα. Αλλά ειδικότερα η συμπεριφορά του φοιτητή ως νοικοκυραίου. Πως ο φοιτητής ουσιαστικά κατρακυλά στην αυτοκρατία. Ποιο συγκεκριμένα τι κάνει ένα φοιτητή να απαξιώνει τις γενικές συνελεύσεις και να αδιαφορεί για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ; θεωρώ πως μπορούμε να εστιάσουμε σε τρία σημεία που τον διαφοροποιούν από τον προλετάριο νοικοκυραίο. Ουσιαστικά, η αλλοτρίωση της εργατοσύνης, δηλαδή ο κύριος μοχλός αστικοποίησης του προλεταριάτου, αντικαθιστάται στην φοιτητική περίπτωση από την απομόνωση που οδηγεί στην ανάγκη για κηδεμονία, την εκμετάλλευση των νεανικών ορμών από έναν ακόμα πιο χυδαίο σεξισμό και τέλος τις λανθασμένες δομές του ίδιου του φοιτητικού συνδικαλισμού. 

Πρώτα πρώτα, η απομόνωση ξεκινά από την ίδια την ανικανότητα αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Το «όλα για τα παιδιά μου» που λειτουργεί απενοχοποιητικά για τον γονιό νοικοκυραίο λειτούργει αντίθετα ενοχοποιητικά για τα παιδιά. Η συστηματική διδασκαλία του ελληνικού σχολείου που σκοπό έχει την παραγωγή ειδικευμένου εργατικού δυναμικού λειτουργεί επίσης πολλαπλασιαστικά. Ουσιαστικά η ελληνική εκπαίδευση πετυχαίνει να δημιουργήσει έναν τεράστιο πληθωρισμό πτυχίων και μια ολόκληρη παραγωγική διαδικασία (παραπαιδεία) εκεί που θα έπρεπε να δημιουργεί ανθρώπους. Για την ακρίβεια δημιουργεί άτομα ανίκανα να αυτοπροσδιορίσουν την ύπαρξη τους και αντίθετα ετεροπροσδιορίζονται βάσει των επιταγών των γονιών τους, των καθηγητών τους, εν τέλει της ίδιας της κοινωνικής τους θέσης. Αυτό οδηγεί σε μια απομονωτική τάση που εκδηλώνεται στην ανάγκη για κηδεμονία, πράγμα που εκμεταλλεύονται οι φοιτητικές παρατάξεις.

Όσον αφορά τώρα, τον αχαλίνωτο σεξισμό, φαίνετε ήδη από τις πρώτες διακοπές μετά τις πανελλήνιες. Όπου ορδές καυλωμένων αγοριών και κοριτσιών καταφθάνουν σε γνωστούς προορισμούς με σκοπό το σεξ. Ήδη εντός σχολείου καλλιεργείτε η αναγκαιότητα του σεξ όχι ως αυτό που είναι, η πληρέστερη ηδονή, θα έλεγα η απελευθέρωση ενδορφινών και η ανταλλαγή υγρών αλλά είπα να γίνω πιο ρομαντικός. Αλλά καλλιεργείται ως μια αναγκαιότητα για κάποιον να αποδείξει την αξία του και για κάποια να αποφύγει ένα βάρος, το βάρος του παρθενικού της υμένα. Ναι, ναι όσο περίεργο και αν σας μοιάζει το ίδιο συντηρητική είναι η κοινωνία με το 1950 και δεν φταίει ένας αόριστος συντηρητισμός αλλά η πατριαρχία. Ενώ το πρόβλημα εντείνετε, γιατί το σεξ δεν συμβαίνει στα νησιά, διότι η φύση ακόμα έχει τους μηχανισμούς να αποτρέπει τα λάθη, ή όταν συμβαίνει είναι σαν να μην συμβαίνει .

Αυτό λοιπόν, την αναγκαιότητα για σεξ και τις νεανικές ορμές εκμεταλλεύονται παρατάξεις οδηγώντας τους νέους σε πάρτι που από εκεί και πέρα την δουλεία την κάνει ο πολιτιστικός τερορισμός της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Οι επιδέξιοι κώλοι που λέει και η ποιήτρια έχουν αντικαταστήσει τους κυκλωτικούς χορούς, με αποτέλεσμα την περαιτέρω απομόνωση και τον καταναλωτικό πλέον, ετεροπροσδιορισμό. Με λίγα λόγια τον νοικοκυρισμό.

Τέλος θεωρώ σημαντικό, μιας και είναι ίσως το μόνο που μπορεί να αλλάξει άμεσα, το γεγονός ότι οι δομές του φοιτητικού συνδικαλισμού πάσχουν. Η γενική συνέλευση είναι το κύριο όργανο του φ.σ. και πρέπει να παραμείνει, όμως η αόριστη διατύπωση ότι το δ.σ. μια καθαρά κάθετη δομή, εξουσιαστική και γραφειοκρατική είναι υπόλογο στη γενική συνέλευση αλλά και ότι προετοιμάζει την γενική συνέλευση οδηγεί πολλές φορές στο σαμποτάρισμα των γενικών συνελεύσεων. Πράγμα βολικό για αντιδραστικές παρατάξεις. Ίσως λοιπόν είναι καιρός μιας φοιτητικής ομοσπονδίας. Όχι φυσικά, στα πρότυπα της ΕΦΕΕ. Δεν μίλησα για ένωση, για ομοσπονδία από τα κάτω, με οργάνωση σε τοπικές, περιφερειακές και κλαδικές οργανώσεις των φ.σ., η οποία θα μπορεί να προκηρύσσει γενικές συνελεύσεις και το οργανωτικό της συμβούλιο θα ελέγχεται από τη βάση. Δηλαδή δεν θα προτείνει μια κεντρική επιτροπή και θα επικυρώνουν οι τοπικές ή οι κλαδικές. Αντίθετα θα προτείνουν οι κλαδικές ή οι τοπικές που θα λαμβάνουν εντολή από τις γενικές συνελεύσεις των φ.σ. που συμμετέχουν σε αυτές στην περιφερειακή ένωση ή οποία θα επικυρώνει με τη σειρά της.

Αυτά προς το παρόν.

Φιλιά.

Μια καταστασιακή περιπέτεια.

Έπρεπε να φύγουμε για λίγο από την πόλη. Δεν μπορούσαμε ακόμα να πιστέψουμε αυτό που είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε. Εδώ που τα λέμε ούτε μια ζωή δεν είχαμε πειράξει καν στη ζωή μας εκτός βέβαια από κάτι ψιλοτραμπουκισμούς σε φασίστες, εδώ ρε Έφη ούτε κατσαρίδα δεν μπορείς να σκοτώσεις. Τρέμεις και ουρλιάζεις με το που τις βλέπεις όχι ότι και εγώ είμαι ιδιαίτερα ατρόμητος.  Για αυτό έπρεπε να φύγουμε κάπου να πάμε . μες στο κέντρο και οι δύο μας ασφυκτιούσαμε για λίγο αέρα, θα ξανατρέχαμε τα πρωινά στο μετρό, να περπατάμε πάνω κάτω μπας και επουλώσουμε τις πληγές που άνοιξαν οι πρόσφατες επιλογές μας. Και η κόρη μας τι θα κάνε μετά. Θα είχαμε καθίσει να γράψουμε ένα γράμμα με όλη μας την αγάπη στον γνωστό μας συναισθηματισμό που εκείνη θα ανακάλυπτε το άλλο πρωί πάνω στο τραπέζι της κουζίνας.

-φόρτωσε τα αμάξι, μια τσάντα πάμε θα πάμε παραλία σου φώναξα με το που ανοίξαμε και μπήκαμε σπίτι, θα πάμε να αφήσουμε την μικρή στην Χριστίνα και το Γιώργο και θα πάμε να δούμε τα πεφταστέρια.

- είναι 12 Αυγούστου, κάθε τέτοια μέρα θα βλέπουμε τα αστέρια τι θα γίνει ?

- τώρα το χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ. Άλλωστε την πρώτη φορά δεν βλέπαμε τα αστέρια, στο λόφο ήμασταν και δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα άλλο από τα κίτρινα φώτα της πόλης.

Καλά, είπε και βάλθηκε να φτιάχνει μια τσάντα, έβαλε το κόκκινο μαντήλι της μέσα, δεν της άρεσε να το φοράει πουθενά αλλού παρά πάνω στα βότσαλα της παραλίας. Πήρε 3 μπουκάλια κρασί από τα φτηνά φυσικά και τα καταχώνιασε στην ψευτοτσάντα της. Και φυσικά βούτηξε τους δαιμονισμένους και το αναζητώντας το χαμένο χρόνο του Προύστ. Δεν τα διαβάζαμε ποτέ αλλά κάθε road trip μας τα είχε οπότε και αυτό το μάλλον τελευταίο θα έπρεπε να τα είχε. Πιο πολύ χρησίμευαν για να θυμόμαστε τον χρόνο που αναζητούσαμε και το τι δαίμονες είχαμε γίνεις σε αυτή την πόλη.

Ξεκινήσαμε αγκομαχώντας με το σαραβαλάκι μας, αφήσαμε κάπου στα Πατήσια την μικρή μας Ρόζα και η Έφη βάλθηκε να της πει « ει, μικρή θα σαι πάντα η Τζέυν Ώστιν, ή η Μαίρη Σέλλευ δεν θα γίνει ποτέ μια ηρωίδα τους, εσύ θα πλάθεις τον κόσμο, το νου σου μικρή.». εγώ περιορίστηκα να της πω πως την αγαπάμε εκείνη, τους φίλους της και τον κόσμο που ναι όλος δικός της. Η Χριστίνα με τον Γιώργο έγνεψαν σε ένα τόνο σιωπηλό σαν να δέχονταν τη συγγνώμη μας για κάτι που δεν ήξεραν, έτσι και αλλιώς ήταν οι καλύτεροι μας φίλοι, ήταν στο μυαλό μας και την καρδία πριν ακόμα φτάσει εκεί το δικό μας αίμα.

Με τα πολλά, φτάσαμε και στην παραλία μας, εκείνη έτεινε να καλύψει τους ώμους της με το κόκκινο μαντήλι της, πρόλαβα και φίλησα τον ένα της γυμνό ώμο, μόνο και μόνο για να ακούσω άλλη μια φορά τον ήχο που έκαναν τα χείλη μου όταν έσμιγαν με το δέρμα της και στη συνέχεια, άνοιξα το πρώτο μπουκάλι κρασί και κάτι πήγα να ψελλίσω, μόνο που εκείνη με σταμάτησε: «κανόνας νούμερο ένα, απλώς κοιτάμε τα αστέρια και δεν μιλάμε.» για την επόμενη ώρα αυτό κάναμε, μόνο πασάραμε ο ένας στον άλλο το μπουκάλι με το κρασί. Ξαφνικά μέσα στην κοσμική σιωπή πετάχτηκε και είπε θυμάσαι την τελετή μας ? 

Είχαμε να το κάνουμε χρόνια, από τότε που γεννήθηκε η Ρόζα το είχαμε σταματήσει αλλά σήμερα όπως είπε και η Έφη ήμασταν 5, 15 21, 33, ήμασταν ένας είχαμε γεννηθεί με διαφορά περίπου 5 μηνών και κάθε χρονιά μας σε κάποιον άλλο κόσμο ήταν η ίδια, ήμασταν ένα ενωμένο Γιν και γιανγκ που είχε ξεστρατίσει στο δρόμο και σήμερα ήμασταν, κάθε στιγμή επιτέλους μαζί. Καθίσαμε οκλαδόν , έβαλα ένα cd του Tom Waits , της έδωσα να ανάψει τον πρώτο μπάφο και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο, απαγορευόταν ρητά να μιλήσουμε, αυτό συνεχιζόταν μέχρι έτσι γυμνοί που ήμασταν τέλειωνε ο ήχος του cd, τότε ερχόταν καταπάνω μου τύλιγε τα πόδια της γύρω από την μέση μου και κινούμαστε αντίκρυ στον ίδιο ρυθμό, εμπρός πίσω, σε μια μαγική κούνια που τα χνώτα μας έμπλεκαν στη ζέστη της βραδιάς και της καρδιάς μας που τα γεννητικά μας όργανα στην ατέρμονη ηδονή τους έμοιαζαν όλο και πιο πολύ ανδρόγυνα σμιλεμένα πριν οι Θεοί βγουν από το έρεβος.

Βέβαια, φίλε ξέρεις, είπαμε και πριν ήμασταν όλα μας τα χρόνια εκεί στην ίδια παραλία , και ένα άλλος ελάχιστος εαυτός με ώθησε να τη σπρώξω να την βάλω από κάτω μου και με ένα παλμό που ανάθεμα δεν ‘ξέρω που βρήκα την δύναμη να προσπαθώ να νιώσω όλο και πιο δυνατά όλο και πιο βαθιά τη ζέστη του κορμιού της, σε σημείο που ντοπαμίνη και ενδορφίνες έτρεχαν και έσταζαν στα βότσαλα για τους ερχόμενους τουρίστες, να μασουλάω αχόρταγα το στήθος της και εκείνη σαν άλλη lady Bathory να μπήγει τα δόντια της στο αθέατο σημείο του λαιμού μου, σε αυτή τη ζέση της πραγματικότητας στην δημιουργία του ονείρου και την ηδονή των στιγμών εξουθενωμένους μας βρήκε το πρωινό.

Θυμάμαι να καμάκωσα ένα χταπόδι την άλλη μέρα και να φάγαμε το μεσημεριανό μας πριν το τέλος μας. Αν έχεις ένα τελευταίο γεύμα καλύτερα αυτό να είναι ένα φρέσκο χταπόδι παραδίπλα στο κύμα.

Το βράδυ πήγαμε στο νυχτερινό κέντρο με το σμόκιν και την τουαλέτα που χαμε βρει στα ντουλάπια των γονιών μας. Αφήσαμε την ώρα να περάσει, και πάνω στο τσακίρ κέφι, ανεβήκαμε δίπλα στον διασκεδαστή Σάκη Ρέμο από τη μία η Έφη από την άλλη εγώ και στη μέση ο διασκεδαστής. Τον αγκαλιάσαμε σφιχτά, βγάλαμε τα δύο 55άρια μας και πυροβολήσαμε τα κεφάλια μας, τουλάχιστον που λες εγώ πρόλαβα και την είδα στα αλήθεια σου λέω ζωντανή ακόμα να ξεπροβάλει το αιώνιο χαμόγελο της μέσα από τη σάρκα τη δική μου το αίμα το δικό της και το μιαρό εγκεφαλικό ιστό του διασκεδαστή.

Εφημερίδα Η Πατρίδα 14/08/2027

Τελείως απρόκλητη επίθεση με τραγικό απολογισμό το θάνατο του γνωστού διασκεδαστή Σάκη Ρέμου δέχτηκε το νυχτερινό κέντρο ο καναπές από δύο εξτρεμιστικά στοιχεία. 

Αυτόπτης μάρτυρας νοικοκυραίος #1

«ξεπρόβαλαν από το πουθενά και μέσα σε όλο το κέφι, μας έδωσαν ένα τρομερό θέαμα από αίματα και σάρκα σαν αμερικάνικο καλό Χόλυγουντ ήταν, τι να σας πω δεν ξέρω ποιοι μπορεί να ήταν πάντως σίγουρα δεν ήθελαν το καλό της πατρίδας, πως θα βγούμε αύριο στις αγορές έτσι ?»

Αυτόπτης μάρτυρας νοικοκυραίος #2

Σίγουρα ήταν αλλοδαποί, πράκτορες των ελεύθερων κοινωνιών της λατινικής Αμερικής θα ήταν που όλο έρχονται εδώ και λυμαίνονται τον πολιτισμό και την παιδεία μας, παρ όλα αυτά από θεαματικής άποψης ήταν σχεδόν ερεθιστικό, το καλύτερο σεξ έκανα μετά στο σπίτι των αισθήσεων με την γυναίκα του ανατολικού μπλοκ που μου παρείχε το ένδοξο κράτος μας.

Εθνικός ευεργέτης ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου ο «καναπές» Μάκης Αναστασιάδης

Τι να σας πω παιδιά μην ανησυχείτε το μαγαζί θα ξαναλειτουργήσει άμεσα και την πρώτη μέρα μάλιστα θα φέρουμε τα πιο τρανταχτά ονόματα με δωρεάν είσοδο.