Μαο-νταντα'ι'σμός 1

Δύο γάιδαροι μάλωναν σε ξένο αχυρώνα. μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ένα άμοιρο γουρούνι. ξέρεις αυτό το συνηθισμένο ζώο που κυλιέται στα σκατά και τις λάσπες. ροζ είναι συνήθως αλλά εδώ που τα λέμε η μαύρο-μοβ τρομοκρατία συνήθως του αποδίδει κάποιο άλλο χρώμα που να αντανακλά καλύτερα τα αντιφαλοκρατικά της ένστικτα.

Πώς είστε ρε γαϊδούρια σκούζει το γουρούνι. οι γάιδαροι σταματούν και σε ένα ρεσάλτο απανθρωπιάς, φτύνουν το γουρούνι. γνωστό πτυελοδοχείο το γουρούνι άλλωστε σε κάθε σαλιωμένο παραλογισμό.

Το μπουζούκι είναι όργανο. Ο μπάτσος είναι όργανο. Άρα ο μπάτσος είναι μπουζούκι. Όμως ο μπάτσος είναι εκ προοιμίου και γουρούνι. Άρα το γουρούνι είναι μπουζούκι. και από τη στιγμή που το γουρούνι είναι μπουζούκι έχει τρεις δρόμους. το ρεμπέτικο. το φλούφλικο έντεχνο, λέγε με Μάλαμα. Και τα μπουζούκια φυσικά. Άρα με βάση αυτή τη διαλεκτική ξεκινάμε τις τρεις εκδοχές μας.

Το ρεμπέτικο γουρούνι εξ ορισμού προλετάριος, πολλές φορές αναδεικνύεται σε μια λούμπεν επίφαση μιας άγριας πραγματικότητας, οπότε το ρεμπέτικο γουρούνι αρνείται μαι προαιώνια ηθική προσταγή αλληλοβοήθειας και σε μια ατομικιστική έξαρση δεν διαχωρίζει τους δυο γαιδάρους. τους γυρίζει την πλάτη αφήνει μια μπαφοκλανιά και προχωράει προς τη γουρουνίτσα του.

το έντεχνο γουρούνι τώρα, είναι κομπλεξάρα και άρα προσκολλάται σε κάθε καλό ή κακό, αρκεί να χει τζέρτζελο. οπότε προσπαθεί να αποδείξει την ανωτερότητα του σέρνοντας την μουτσούνα του ανάμεσα στους δυο γαιδάρους. Οι δυο γάιδαροι γελούν με το γουρούνι και τα βρίσκουν απέναντι στη γελοιότητα. άρα μπορούμε να πούμε πως στο μέτρο που το έντεχνο γίνεται γελοίο για κάποιους στο μέτρο αυτό οι κάποιοι ενώνουν το γέλιο τους για να επιδείξουν εκείνοι μια ανωτερότητα που αποδεικνύετε μονάχα από την αλλοτριωμένη ηθική της ίδιας της εργατοσύνης τους.

Το μπουζουκόβιο γουρούνι από την άλλη ανοίγει μια φτηνή σαμπάνια, πετά κάνα δυο γαρύφαλλα και λέει στα φιλαράκια του τους γαιδάρους να γιορτάσουν παρέα. Και ναι, σε αυτό τον π-ηθικισμό η υποκρισία θα θριαμβεύσει και το θέαμα του καυγά θα μετατραπεί σε θέαμα μιας σκατένιας γιορτής.

οπότε, πριν κατακρίνουμε τα γουρούνια. Ας αναλογιστούμε. γουρούνια δεν είναι οι γάιδαροι, δεν είναι οι πίθηκοι. Δεν είναι τα όρκ και τα Ουρούκ Χάι. Και φυσικά, δεν είναι οι άνθρωποι . Αυτά για την αποκατάσταση των γουρουνιών .

Η συνήθης αντιστροφή της πραγματικότητας

Τα περισσότερα ΜΜΕ, μια εβδομάδα πριν τις φοιτητικές εκλογές, αναλώθηκαν σχεδόν σε συνεννόηση να προβάλουν τα γεγονότα στο ΤΕΙ Πάτρας και να τα αποδίδουν μαζικά στην έλλειψη σεβασμού που καλλιεργήθηκε στα αμόρφωτα και κακομαθημένα παιδιά. Ενώ με περίσσιο θράσος προτείνουν μεταρρυθμίσεις για την  απαξιωμένη ‘όπως τονίζουν παιδεία της χώρας που μετατρέπει τα παιδιά σε κομματόσκυλα και τίποτα άλλο.

Νομίζω πως δεν χρειάζεται το παρόν κείμενο για να αποδομηθούν αυτά τα ψέματα. Όποιος έχει περάσει από ένα ελληνικό πανεπιστήμιο καταλαβαίνει. Δεν αρνούμαι το γεγονός πως ο πανεπιστημιακός χώρος διαβρώνεται από τις κομματικές γραμμές των κομμάτων . αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς  ακόμα η πολιτικοποίηση δεν θεωρείται κακή έννοια. Βέβαια θα μου πείτε το ιδεατό για ένα απολυταρχικό καθεστώς θα ήταν να θεωρείται και από τη στιγμή που μάλλον απέτυχε η προσπάθεια πλήρους εξόντωσής της από την πασοκική- κωστοπουλιακή τακτική της αναμόρφωσης του δημόσιου λόγου με βάση το χυδαίο, ενώ επιβίωσε μέσα από γεγονότα όπως οι μεγάλες καταλήψεις του 2006 και φυσικά ο Δεκέμβρης, απέκτησε καλώς ή κακώς μια προσωποποιημένη οργανωμένη μειοψηφία που παλεύει και αγωνίζεται. Η πλειοψηφία, ας μην κρυβόμαστε έμαθε να ζει με μπούσουλα το Nitro και όνειρο το W.

Προφανώς και δεν θέλω να δικαιολογήσω και να προστατέψω ενέργειες ομάδων με καθαρή κομματική γραμμή. Και αυτό δεν περιλαμβάνει καν ένα λόγο για τις καθεστωτικές παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που η γραμμή τους πάντα ήταν αυτή που προβάλουν και τώρα τα ΜΜΕ. Η αντιστροφή της πραγματικότητας. Η αναστροφή της εικόνας και ο αποπροσανατολισμός. Όμως οφείλω να δώσω μια εξήγηση για αυτή την ξαφνική πρεμούρα των ΜΜΕ.

Θεωρώ πως όλοι λίγο η πολύ καταλαβαίνουμε τη σημασία αυτών των εκλογών για την αστική θεώρηση της κυβέρνησης. Άσχετα από το γεγονός πως οι εκλογές είναι εξ ορισμού εξουσιαστική στρουκτούρα άρα είναι εξ αρχής πλάνη και αυταπάτη υπάρχει η πιθανή παρ όλα αυτά αλλαγή κλίματος, ιδιαίτερα στα περιφερειακά τμήματα, ίσως οδηγήσει και σε μια αλλαγή κλίματος και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς έναν άλλο Μάη- άσε που τελικώς δεν επέτυχε και τίποτα- όμως νομίζω πως είναι δυνατόν, εφόσον αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων αρχικά και σε δεύτερη φάση- και πολύ σημαντικότερη- το φοιτητικό κίνημα αφομοιωθεί με το εργατικό μπορούμε να ευελπιστούμε σε ένα ιταλικό φθινόπωρο. Ήδη έχουμε δει εκπροσώπους εργαζομένων σε γενικές συνελεύσεις σχολών, οφείλουμε να δούμε και φοιτητές σε εργατικά συμβούλια.

Όμως πρώτα πρέπει να δούμε εργατικά συμβούλια. Και στο μέτρο που τα εργατικά συμβούλια αδυνατούν να βρουν τη λύση, η μόνη προσέγγιση της βρίσκεται εντός τους. Και σε αυτό είναι σημαντικός ο ρόλος ενός φοιτηταριάτου όπου σε θεωρική βάση μπορεί να θεσπίσει μια μορφή οργάνωσης του προλεταριάτου, μόνο και μόνο από τη θέση που βρίσκεται εκτός στρουκτούρας του εργατικού συμβουλίου αλλά άμεσα συνυφασμένο με μια προλεταριακή συνείδηση .

Αυτά ήταν απλώς food for thought που λένε και στο χωριό μου. Όμως ο κύριος στόχος του κειμένου αυτού από την αρχή ήταν να δειχθεί πως η αντιστροφή της πραγματικότητας γίνεται πλέον αναγκαία για την εξουσία. Σε όλους αυτούς τους γλύφτες του συστήματος το σοκ, είναι οι φωνές της οργισμένης εκείνης 20χρονης δυναμικής κοπέλας στον 60χρονο, σαφώς οργανικό καθηγητή της κομματοκρατίας και δεν είναι τα παιδιά κάτω στο κάμπο όπου εκχυδαϊστικά και απάνθρωπα σπιλώθηκε επί σχεδόν δύο εβδομάδες η μνήμη τους.  Αναγνωρίζεις λοιπόν , ότι σε αυτό το επίπεδο απανθρωπιάς που βρομάει ο δημόσιος λόγος αυτής της κοινωνίας το ψέμα δεν είναι πλέον ανάγκη να φαίνεται καν λογικό και πιστευτό. Αρκεί μονάχα να είναι μόνο του στο δημόσιο βήμα. Μετά από λίγο θα ξεχαστεί και το ψέμα και το γεγονός. Η λήθη σε αυτή την κοινωνία είναι πολύ πιο σημαντική από ότι είναι η μνήμη

Όταν η παιδεία λοιπόν, οδηγείται στην εμπορευματοποίηση λόγω κυρίως μιας νεοφιλελεύθερης προσταγής, σε μια κοινωνία του θεάματος , το εμπόρευμα πρέπει πρώτα να αποκτήσει θεαματική αξία. Άρα η γνώση πρέπει να γίνει πρώτα θέαμα και μετά εμπόρευμα. Ένα θέαμα όμως που θα βολεύει και την άρχουσα τάξη. Πρέπει λοιπόν και γίνεται να πουληθεί το Mish-mash και το socialista δεν γίνεται να πουληθούν τα μάτια των παιδιών που λαμπιρίζουν όταν ο καθηγητής τους τους αναλύει κάτι που δεν καταλαβαίνουν αλλά τους φαίνεται τόσο μαγικό που θα έδιναν και τη ζωή τους για να καταλάβουν. Πρέπει να πουληθεί ο απολιτικοποίηση. Η οργή, τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και η εν γένει συνείδηση των νέων δεν μπορεί να εξαγοραστεί. Πρέπει να πουληθούν ο Ρέμος και η Βίσση, οι εκδρομές στη Μύκονο, αφού το άραγμα, τα ανέκδοτα και τα χαμόγελα δεν πωλούνται.

Για αυτό απευθύνομαι σε εσένα τώρα καλέ μου νοικοκυραίε. Θα σε φλομώσουν στο ψέμα αλλά εσύ θα αισθάνεσαι ασφαλής γιατί έμαθες το παιδί σου να είναι και αυτό νοικοκύρης. Ελεύθερος δεν πρόκειται να αισθανθείς ποτέ παρά μονάχα αν μάθεις την αλήθεια.

 Όσο για μας. Εμείς θα σπιλωθούμε, θα είμαστε μια ζωή τα κακομαθημένα. Ακόμα όμως και αν καταφέρουμε κάτι. Ακόμα και σε τελική ανάλυση στο σοσιαλισμό αυτό πρέπει να είμαστε για τους νοικοκυραίους, κακομαθημένοι, να μην αισθανόμαστε και εμείς ασφαλείς, να ξεχειλίζει η οργή μας και να είμαστε ελεύθεροι. Μόνο όσο εμείς είμαστε κακομαθημένοι υπάρχει ελπίδα. Όταν γίνουμε τα καλά παιδιά, αυτά που οι γονείς μας μάς έλεγαν να κάνουμε παρέα θα έχουμε χάσει.

Υ.Γ. Συντρόφισσα ψευδαισθήσεις έχεις, αλλά μακάρι να αλλάξουν οι συσχετισμοί. ;) Και συντροφισσα θενκς για τη διορθωση και δεν θα σε ξαναπω όπως σε είπα :P.

Πρωτοθεμισμός και Φασισμός

Η αφορμή είναι ο Τράγκας. Το εξοργιστικό είναι ότι κάποιοι περίμεναν κάτι διαφορετικό. Το γεγονός είναι ο εκφασισμός της κοινωνίας, η συνήθεια του τέρατος και η ασχήμια. Όμως ήταν γεγονός ήδη από το τέλος του εμφυλίου και δεν έχει να κάνει με την ήττα ως γεγονός αλλά με την προσμονή ως καίρια ιδεολογική γραμμή του συνόλου του πληθυσμού. Το συνεκτικό συστατικό της νέας τάξης που δημιουργήθηκε σε αυτή τη χώρα μετεμφυλιακά. Της τάξης των νοικοκυραίων. Πως ένα σύνολο αγροτών μετατρέπεται σε παρασιτικούς οργανισμούς στο κέντρο θεαματικών πόλεων, παρά μονάχα με την υπόσχεση μιας άλλης πραγματικότητας και την αποδοχή από το μέρος των καταπιεσμένων αυτής της προσμονής για μια μικροαστική κοινωνία.

  

Όμως αυτά είναι απλώς τα εισαγωγικά. Πώς το κεφάλαιο κατάφερε και έπεισε την μάζα να θεωρεί τον εαυτό της μέρος μιας νοικοκυρεμένης κοινωνίας είναι το απόλυτα φυσιολογικό αποτέλεσμα του μονοπωλίου στο θέαμα. Είναι το γεγονός πως η πληροφορία περνά σε μια παραγωγική διαδικασία και γίνεται θέαμα. Ο Μπρεχτ γράφει: «πώς κάποιος θα πει την αλήθεια για το φασισμό όταν δεν θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό που τον  προκαλεί ; Αν θέλει κάποιος να μιλήσει για τις μεγάλες φυσικές καταστροφές, τον πόλεμο και τον φασισμό που στρέφονται εναντίον των τεράστιων μαζών εργατών στα μέσα παραγωγής πρέπει να πει για τους ιδιοκτήτες των μέσων αυτών.»

Όταν το κάλος ανήκει στο λαό, δημιουργείται η Αντιγόνη. Όταν το κάλος ανήκει στο σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος δημιουργούνται τα ΜΑΤ. Η καταστολή γίνεται όμορφη και το τέρας για τον νοικοκυραίο είναι η ανυπακοή. Σε μια θεαματική κοινωνία, η πληροφορία είναι εκ προοιμίου ψεύτικη και γίνεται τραγικά παράλογη όχι γιατί δεν έχει σκοπό να γίνει, αλλά γιατί αυτός είναι ο σκοπός της, το παράλογο. Δεν έχει πρόθεση να γίνει πιστευτή αλλά να είναι μόνη στο προσκήνιο, κάτι που είναι πολύ εύκολο όταν τα μέσα παραγωγής της πληροφορίας ανήκουν στους καταπιεστές, ενώ μετά να ξεχαστεί όπως ένα κακό βιβλίο.

Όποτε, ο Τράγκας δεν είναι κάτι καινούριο, είναι παράλογος αλλά αυτός είναι ο σκοπός του. Ο σκοπός δεν είναι η συνήθεια στο παράλογο, αλλά η μη προβολή της ανυπακοής. Το πρόβλημα δεν είναι ο Τράγκας, τα στημένα ρεπορτάζ του Θέμου, οι δηλώσεις Λοβέρδου για τις οροθετικές. Δεν προβληματίζει ο παραλογισμός τον πληροφοριών αλλά η απουσία αγωνιστών. Το πραγματικά εξοργιστικό, είναι το ξαφνική παρουσία όλων αυτών των ανανηψάντων αντιφασιστών μετά την εκπομπή του Τράγκα.  Είναι εξοργιστικό το πόσο πέτυχε αυτή η τεχνητή δημιουργία νοικοκυραίων. Το γεγονός πως περικλειόμαστε από ανθρώπους που οι κόκκινες γραμμές τους φτάνουν στην ίδια την βαρβαρότητα αλλά όχι στις αιτίες που τη δημιούργησαν.

Δεν περίμενες κάτι διαφορετικό από τον εφοπλιστή Αλαφούζο, ούτε από τον κομιστή Θέμο, αλλά περίμενες κάτι διαφορετικό από τον άνθρωπο που απεχθάνεται το αίμα και το ψέμα αλλά βρίσκει καιρό να αντιδράσει μονάχα όταν δει τα λερωμένα χέρια του χασάπη ή όταν λάμψει η αλήθεια. Και προβληματίζεσαι  τι γίνεται όταν έχει εφευρεθεί η μηχανή του κιμά που αφήνει τα χέρια του χασάπη καθαρά και όταν το φώς το θεαμάτων αποκλείει εξαρχής κάθε διαφορετική φωτεινή πηγή ;