Ανομοιοκατάληκτο σονέτο #1
Tο
μέτρο χάνεται όταν χαμογελά
η γλώσσα πασχίζει να κρυφτεί
τα λόγια ούτε που φτάνουν τέτοια μορφή
αηδόνια και άλλα φανταχτερά πουλιά
τραγουδούν τη θρυλική της ομορφιά
και κεινη κάνει σαν να συνέβη πρώτη φορά
δεν πείθει κανέναν, κανέναν που βλέπει
που αναλύει το φως, να της χαϊδεύει τα μαλλιά
να διαγράφει τη μορφή της
και εγώ να κοιτώ από μακριά
να νιώθω μπροστά της τόσο μικρός
να φεύγουν τα λόγια που θέλω να πω
να τρέχουν να κρυφτούν σε σκοτεινές γωνιές
φοβισμένα, από κεινο το βλέμμα που μοιάζει με άνθη από
αμυγδαλιές
Ανομοιοκατάληκτο σονέτο #2
Ο έρωτας είναι μια φυγή
μια φούγκα για άλλους κόσμους
που κτίζουμε μαζί
μονάχοι, δραπετεύουμε, με δυο αποσκευές
σαν τότε που χαζεύαμε τον ουρανό
αγκαλιασμένοι σε ένα παγκάκι στο κέντρο
τα φώτα που χαζεύαμε μαζί
κάτω από τα νυχτολούλουδα και τα άστρα
και γινόταν η άσφαλτος βότσαλα
κάπως έτσι έφερνες το καλοκαίρι στις μητροπόλεις
το χαμόγελο σου, η άνοιξη
ένα κλειδί να ανοίξει η πόρτα της χαράς
να φύγουμε από τη μιζέρια του κόσμου
να αφήσουμε πίσω το χειμώνα που μας πονά.
Ανομοιοκατάληκτο σονέτο #3
Είναι ύβρις στον έρωτα τούτος ο κόσμος
μοιάζει λυπητερό που χει όριο
ενώ μονάχα μια στιγμή μαζί σου μοιάζει με το άπειρο
και είναι όλοι εκείνοι οι μεγάλοι έρωτες
που με κοιτάζουν με προσμονή και με γεμίζουν ευθύνες
άραγε, θα φανώ άξιος γιος του άνθρωπου
θα σταθώ σε ένα γκρεμό
να φύγει μια ανεμώνη να πετάξει προς τον ωκεανό
και να φωνάζω δυνατά το όνομα σου
να ακουστεί στο άχρονο της εικόνας
και να ντρέπονται οι άνθρωποι
που δεν σε γνώρισαν, δεν σε είδαν να χαμογελάς
να περπατάς στο άσπρο σου φουστάνι
Στάσου, μην φεύγεις, σ αγαπώ.
