Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Hermione strikes back


Το παρόν είναι απόσπασμα από το χειρόγραφο που βρέθηκε στο γραφείο της καθηγήτριας Γκρέηντζερ μετά τον απροσδόκητο θάνατο της. Το βιβλίο όπως είχε πει σε συνέντευξη της στην εφημερίδα μας τον προηγούμενο Αύγουστο θα είχε τίτλο : « Συζητώντας κάτω από τα αστέρια». Επιφυλασσόμαστε να εκδοθεί ότι σωθεί από τα χειρόγραφα σε επιμέλεια του ίδιου του μεγαλειότατου Χάρρυ Πόττερ από τις εκδόσεις του ημερήσιου προφήτη. Ως ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτή την αξιοθαύμαστη πολίτη της κοινότητας μας .




Είναι όντως ιδιαίτερα δύσκολο και προκλητικό να προσπαθήσει κανείς να ορίσει τον έρωτα. Είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι έχον προσπαθήσει να κάνουν. Και οι μαγκλ και οι μάγοι και οι ημί-αιμοι αν και έχουν περάσει πάρα πολλές ώρες μέσα στην ιστορία να φιλοσοφούν πάνω σε αυτό το θέμα δείχνουν μέχρι τις μέρες μας να μην έχουν καταφέρει να το ολοκληρώσουν. Στο πανεπιστήμιο είχαμε με τους φοιτητές και ις φοιτήτριες μου μια πολύ καλή τεχνική για να ορίζουμε θέματα. Τραβάγαμε μια γραμμή στον πίνακα και προσπαθούσαμε να θέσουμε τα δυο της άκρα. Αυτή η γραμμή άλλοτε γινόταν κύκλος, άλλοτε καμπύλη ή ακόμα και διάφορα σημεία πάνω στον πίνακα. Πάντα ήμασταν εναντίον της απόλυτης αιτιοκρατίας. Εδώ, υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση η οποία μάλλον οφείλεται στις περιορισμένες διανοητικές ή μάλλον συναισθηματικές ικανότητες ιδεαλιστών και ρασιοναλιστών μαγκλ φιλοσόφων σαν τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Θωμά Ακινάτη, να συγχέεται ο ορισμός ενός ζητήματος με την αιτιοκρατία. Αναγκαία παρένθεση η προηγούμενη την οποία οφείλουμε να απορρίψουμε αλλά δεν θα εξηγήσουμε στο παρόν λόγω έλλειψης χώρου και χρόνου. Επιστρέφοντας λοιπόν, να πούμε πως η τεχνική αυτή για τον έρωτα δεν έδινε ποτέ πολλά αποτελέσματα, δημιουργούσε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες συζητήσεις αλλά δεν έληγε το ζήτημα. Σαν να υπήρχε μια εγγενής απροσδιοριστία, μια μοναδικότητα (singularity) που ρουφούσε κάθε γνώση που οι άνθρωποι είχαν αποκτήσει πάνω του.

Με τα λόγια του Καντ για τη συνείδηση, πως είναι αυτό που δεν μπορούμε να περιγράψουμε, παρόλα αυτά το ξέρουμε, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια αρχή για να εξετάσουμε το θέμα μας. Θα μπορούσαμε επίσης, να περιγράψουμε πρόσωπα που ερωτευόμαστε ή στιγμές που είμαστε ερωτευμένοι. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, πάλι δεν θα καταφέρναμε να ολοκληρώσουμε το θέμα μας. Δεν θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε για παράδειγμα την τυχαιότητα του ή το αν είναι λογικός. Ή το κυριότερο γιατί ενώ θεωρείται κάτι θετικό πονάει πιο πολύ από κάθε τι άλλο.

Στο έργο του μαγκλ φιλοσόφου Πλάτωνα, συμπόσιο. Ένα έργο ιδιαίτερα αποπροσανατολιστικό από την ουσία του έρωτα ή μάλλον του ανθρώπινου έρωτα. Η Διοτίμα, η μόνη γυναίκα που παίρνει μέρος στο διάλογο κάνει την πιο ενδιαφέρουσα παρατήρηση, αν και αυτή μη ολοκληρωμένη. Δηλώνει πως ο έρωτας δεν είναι μήτε ανθρώπινος μήτε θεϊκός αλλά δαίμον. Δηλαδή, ενώνει τους δύο αναγκαίους πόλους σύμφωνα με τον δυιστικο ιδεαλισμό της αντίληψης του Πλάτωνα για τον κόσμο. 

Με πιο σύγχρονους όρους, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη διάσημη εξίσωση, του λαμπρού μαγκλ φυσικού και συντρόφου ελευθεριακου σοσιαλιστή Άλμπερτ Αϊνστάιν, E=mc2 .  αν ο ένας πόλος στην προκειμένη είναι η ενέργεια και ο άλλος η ύλη τότε ο έρωτας θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει την τετραγωνισμένη ταχύτητα του φωτός . θα μπορούσε ο έρωτας να είναι τόσο γρήγορος ; Γιατί όχι, αφού μια ματιά δεν μας είναι αρκετή για να ερωτευτούμε ή μια μυρωδιά ; και για να συνεχίσουμε αυτό το συλλογισμό να σας εκμυστηρευτώ κάτι με όλο το σεβασμό απέναντι στην καθηγήτρια Μαγκόναγκαλ. Όταν στο δεύτερο έτος της φοίτησης μου στον κοιτώνα του Γκριφιντορ μου είχε δώσει μια γραφομηχανή για να μην χάνω τα μαθήματα μου, μου είχε εκμυστηρευτεί κάποια πράγματα. Η Μαγκόναγκαλ ήταν ερωτευμένη τον Νταμπλντορ και είχε εφεύρει τη γραφομηχανή για να τη χρησιμοποιήσει και να γυρίσει το χρόνο πίσω στη νεότητα του μεγάλου μάγου και να τον κάνει να την ερωτευτεί. Άσχετα αν δεν το έπραξε ποτέ και τελικώς ο έρωτας έμεινε χωρίς ανταπόκριση, είναι χρήσιμο να πιστέψουμε πως ο έρωτας βοήθησε ώστε να καμπυλωθεί ο χωροχρόνος τελικώς. Πριν όμως συνεχίσουμε αυτέ τις σκέψεις οφείλουμε να εξετάσουμε μια άλλη πτυχή του φαινομένου.

Υπάρχει η θεωρία πως εξελικτικά ο έρωτας είναι μια παρέκκλιση. Η οποία δημιουργείται λόγω της απόλαυσης του σεξ από το είδος μας. Κανονικά, όπως είχε επισημάνει ο μισογύνης αλλά ιδιαίτερα εύστροφος ημι-αιμος φιλόσοφος Σοπενχάουερ : « η κινητήρια δύναμη κάθε ερωτικής επιχείρησης είναι ο σχεδιασμός της επόμενης γενιάς». Οπότε από τη στιγμή που το σεξ προσεγγίζει αγνά συναισθήματα σαν την απόλαυση και τον εθισμό, που με τόσο πάθος δυο εραστές βρίσκονται ά-φυλα στα δεσμά της Αφροδίτης και τα μέλη τους διαλύονται από τη βία της ηδονής, ο έρωτας είναι μια παρέκκλιση από την εξελικτική μας πορεία, η οποία θα ήταν αυτός ο σχεδιασμός της επόμενης γενιάς, η αναπαραγωγή.

Αυτή η θεωρία είναι ιδιαίτερα προβληματική διότι υπάρχουν πολλών ειδών έρωτες που δεν καταλήγουν απαραίτητα στην αναπαραγωγή ή ακόμα και στη σαρκική επαφή. Οι μόνοι έρωτες που έχουν ως σκοπό την τεκνοποιία είναι εκείνοι που είναι ανελεύθεροι και καταπιεστικοί. Που στην ουσία δεν είναι έρωτες αλλά έχουν επιβληθεί. Ο πυρήνας του έρωτα είναι η ελευθερία. Η βούληση του ανθρώπου να γίνει υπεράνθρωπος σε μια νιτσεϊκή παράφραση. Η βούληση ούτε να εξουσιάζεις μα μήτε να εξουσιάζεσαι από τον άλλο. Η επιστροφή στην αρχική προοπτική της ανθρώπινης ευημερίας. Εδώ βεβαία, θα διαφωνούσε ένας άλλος μαγκλ στοχαστής, ο Σαρτρ που δίνει τον εξής αφορισμό για τον έρωτα : « ο έρωτας ορίζεται ως η αρπάγη της ελευθερίας του άλλου» είναι μια διάχυτη πεποίθηση πως ο έρωτας είναι πόλεμος. Πως έχει σκοπό την εξουσία πάνω στον άλλο. Είναι μια λάθος λογική , διότι πόσο μοχθούμε οι ίδιοι και καταστρέφουμε την βόλεψη μας για να αρέσουμε στον άλλο. Είναι σαν ο άλλος να είναι εκείνος που μας καθορίζει. Δίνει νόημα στην ύπαρξη μας. Ο ετεροκαθορισμός είναι μια σχεδόν εγγενής ιδιότητα των ανθρώπινων κοινωνιών. Κόλαση είναι οι άλλοι και παράδεισος επίσης. Ο έρωτας μας κάνει ανθρώπους, είναι η ουτοπία που μας κάνει να προχωράμε, να είμαστε δημιουργικοί, να επιβιώνουμε και να είμαστε πρωτοπόροι, εξερευνητές. Μάλλον κιόλας, για αυτό δεν μπορούμε να τον ορίσουμε, διότι ο κόσμος μας είναι ατελής.

Για να γυρίσουμε στην προηγούμενη σκέψη, είναι εκείνο που από τον απλό αέρα δημιουργεί ύλη. Εμείς ως άνθρωποι που ζούμε με τη συνείδηση πως είναι πεπερασμένος ο κόσμος δεν μπορούμε να τον ορίσουμε. Απλώς, ξέρουμε πως υπάρχει και είναι αυτός που μας κάνει να περπατάμε προς τον φωτεινό ορίζοντα.

Για πολλά χρόνια στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού και παράλληλα με το μεγάλο ολοκαύτωμα της μαγικής κοινότητας λόγω των προκαταλήψεων της θρησκείας και του Malleus Maleficarum κατά τον μεσαίωνα υπήρχε και μια άγρια αδυσώπητη κατασυκοφάντηση του έρωτα που εμείς οι μάγοι είχαμε δώσει από καιρό τη θέση που του άρμοζε. Στον μεσαίωνα λοιπόν, οι πουριτανικές λογικές του μιαρού σεξ και του θειου έρωτα έβαλαν την ανθρωπότητα για χρόνια στο γύψο. Μέχρι την αναγέννηση και ακομα πιο συμβολικά το άγαλμα του Bernini  στη Santa Maria Della Vitoria, όπου άγγελος κυρίου τρυπά με τη λόγχη του την εκστασιασμένη αγία Θηρεσία. Ή με τα λόγια της: «όταν άγγελος κυρίου μου διαπέρασε την καρδιά με ένα χρυσό φλεγόμενο βέλος γεμίζοντας με πόνο μα και με άκρατη ευδαιμονία.». Αφήνοντας έξω την παρόρμηση μας να σχολιάσουμε το μέγεθος του βέλους και γενικότερα τις σεξουαλικές επιδόσεις των αγγέλων, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι η πρώτη σηματοδότηση της νέας εποχής, της εξόδου από τον μεσαίωνα, της επανανθρωποποιησης και του θριάμβου του υλισμού. Του ανθρωποκεντρισμού.

Αντί επιλόγου, οφείλουμε να πούμε πως η ύπαρξη είναι αδύνατον να καταστραφεί ακόμα και στον παράλογο κόσμος μας. Ο έρωτας είναι εκείνος που την κάνει ορατή όμως στους άλλους. Ο έρωτας είναι πρώτα από όλα η βούληση να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Να τον δούμε στον καθρέφτη που θα φτιάξει το αντικείμενο του πόθου μας χωρίς τυχόν φτιασίδια. Στον έρωτα δεν εξιδανικεύουμε  μόνο τον άλλο αλλά και τον κόσμο. Ανακαλύπτουμε τους παραλογισμούς μας και ανακαλύπτουμε τον κόσμο, τον άλλο, τον εαυτό που θέλουμε. Οικοδομούμε τις στιγμές της γενιάς μας. Ο έρωτας δεν είναι μήτε μια βιολογική παρέκκλιση μήτε κοινωνική υποχρέωση. Είναι ουτοπία. Και θα νικήσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου