Η ζωή της Άννι Λοραν

Γεια με λένε Άννι. Περπατώ για να πάω να συναντήσω τον Χαρυ. Έναν καλοσυνάτο τύπο, αν και λίγο σπασαρχίδη που γνώρισα στο γραφείο του ψυχιάτρου μου. Τρέμει όλη την ώρα ο καημένος. Αλλά γιατί καημένος αυτός θέλει να ζήσει. Δεν έχει χάσει όλο το νόημα της ζωής του. Γιατί τι είναι μια ζωή όταν ότι αγαπούσες σε αυτή χάνεται, ενώ εσύ περνάς καλά στο δίπλα δωμάτιο. Ας πάρουμε απόφαση δεν την θέλω αυτή τη ζωή. Από την άλλη όμως δεν μπορώ και μόνη μου να το κάνω. Ίσως επίδραση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Βασικά ξέρω ότι θα επιδράσει. Το δοκίμασα τόσες φορές. Έπαιρνα χάπια και αμέσως έβαζα δάχτυλο για να κάνω εμετό. Κρεμόμουν από το ταβάνι, πάντα με κακής ποιότητας σκοινί. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτουργεί πολλές φορές και προμελετημένα. Δεν είναι απαραίτητο να αυτενεργεί την ώρα που κάνει την αμετανόητη πράξης φυγής από τούτο τον κόσμο. Βέβαια, αν το κάνει αυτό πως είναι ένστικτο ;

Αυτό προσπάθησα να ξεδιαλύνω δέκα χρόνια τώρα αποτυχημένων αποπειρών αυτοκτονίας. Ο Ψυχολόγος μου πίστευε εκεί πως πήγαινα για να μου δώσει θάρρος για να συνεχίσω τη ζωή μου, μα εγώ πήγαινα για να μου δώσει θάρρος να τερματίσω τη ζωή μου. Από τότε που έφυγε από το ανοιχτό παράθυρο η Μπέττυ δεν μπορώ να ζω. Δεν βγαίνω από τότε από το σπίτι. Μια φορά πήγα διακοπές στο Martha s Vineyard για να αυτοκτονήσω. Συστήνεται σφόδρα σε περίπτωση αυτοκτονίας δια θαλάσσης να μην ξέρετε κολύμπι και μάλιστα να μην πηγαίνετε διακοπές σε μέρη που συχνάζει ο Μπιλ Κλίντον. Ο Αγαπητός μας πρόεδρος μόλις με είδε να μην προσπαθώ να σαλέψω και να πνιγώ σε μια από τις παραλίες του νησιού, βούτηξε στη θάλασσα με ξωπίσω του ένα τσούρμο σωματοφύλακες, με έβγαλε στη στεριά και μου δώσε το φιλί της ζωής (μην χάσει ! )

Τέλος πάντων, μετά από όλα αυτά το πήρα απόφαση πως ο μόνος τρόπος να αυτοκτονήσει κάνεις είναι να τον σκοτώσει κάποιος άλλος. Θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί από το νομοθέτη η βοήθεια στην αυτοκτονία ώστε να μην θεωρείτε φόνος. Βλέπεις πως εγώ η Άννι Λοραν μπορώ να ζήσω από εκείνο το βράδυ που εγώ χαμουρευόμουν στο δίπλα δωμάτιο, η αγάπη της ζωής μου η Μπέττυ, η γλυκιά μου γάτα έφυγε από το ανοικτό παράθυρο που κοίταζε στον ακάλυπτο. Μπορείτε να φανταστείτε τον ακάλυπτο μας σαν τον κλασσικό νεοϋορκέζο ακάλυπτο με τη σιδερένια εξωτερική σκάλα. Σκεφτείτε το παράθυρο στα φιλαράκια βασικά. Το διαμέρισμά μου προφανώς ήταν όπως άρμοζε σε μια 25αρα μποέμ νεοϋορκέζα. Γεμάτο από μικρά καδράκια των 20χ30 εκατοστών με διάφορες αναπαραστάσεις από ταινίες, άλμπουμ ταινιών και φωτογραφίες από όλους τους έρωτες της Μπέττυς μου με άλλους επιφανείς γάτους του Σεντραλ Παρκ.

Φόρεσα λοιπόν, σήμερα το κίτρινο μου φόρεμα που χα να βάλω από δεκαετίας και ξεκίνησα περίπου ένα δίωρο πριν για το ραντεβού μου. Δεν μπορώ να έχω την αίσθηση του χρόνου όταν είμαι έξω από το μικρό μου διαμέρισμα μετά από εκείνο το βράδυ. Ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση για μένα. Ο κανονικός κόσμος είναι εκείνος που καθόμαστε με τη γάτα μου στον πράσινο διθέσιο καναπέ μου. Καλούτσικος τύπος ήταν αυτός ο Χάρρυ είμαι σίγουροι ότι θα καταλάβει.

Τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου. «γεια σας, κύριε Μπονιεκ» είπα. Επιτέλους ρούφηξε μια γουλιά από τον καφέ του. Του πιάνω το χέρι. «Θέλω να με βοηθήσεις να αυτοκτονήσω». Εκείνος ταράζεται. Ψελλίζει πως δεν καταλαβαίνει. Του εξηγώ την κοσμοθεωρία μου. Πως ο κόσμος είναι ψευδαίσθηση χωρίς την Μπέττυ. Δείχνει να κατανοεί κάποια πράγματα αλλά προσπαθεί να με πείσει πως η ζωή αξίζει. Τελικά σταματά να προσπαθεί όταν προσποιούμαι πως με ρίχνει. Ίσως χρειαστεί κάτι που δεν είχα σκεφτεί. Θα τον καλέσω σπίτι μου, θα χρησιμοποιήσω όση γοητεία μου είχε απομείνει από την προηγούμενη μου ζωή. Ας περάσω καλά τουλάχιστον το τελευταίο βράδυ της ψευδαίσθησης μου . όμως από την άλλη δεν θέλω να πάω σπίτι, αν πάω σπίτι σίγουρα το ένστικτο για το οποίο μιλάγαμε θα βρει τρόπο να με σώσει. Θα πάμε σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι και θα αυτοκτονήσω με μια σφαίρα στο κεφάλι την ώρα του σεξ. Ναι αυτό είναι το καλύτερο.

Βάζω τα δυνατά μου αλλά ο Χάρρυ είναι ντροπαλός. Είναι και αρκετά φλύαρος, θέλει να μου διηγηθεί πάλι την ιστορία που μου χε πει και στον ψυχίατρο, ότι ζούσε με τον πατέρα του κάτω από ένα τρενάκι σε ένα λούνα Παρκ και έτσι απέκτησε αυτό το διαρκές τρέμουλο. Του λέω πως τον πιστεύω και πως είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που ξέρω. Δείχνει ξαφνιασμένος αλλά και ιδιαίτερα χαρούμενος., τον πείθω να με ακολουθήσει μέχρι το σπίτι μου. Περπατάμε στα πεζοδρόμια με τον συνήθη υγρό καιρό της νέας Υόρκης και κοιτάζω αριστερά και δεξιά να βρω ένα κατάλληλο δρομάκι. Να το ! τον τραβώ δυνατά, τον φιλώ με όλη μου την δύναμη. Ω ! θεέ μου! Πράγματι είναι σαν ένας τεράστιος δονητής. Επίσης δεν είναι καθόλου ντροπαλός, πλέον. Χμ και ιδιαίτερα προικισμένο θα έλεγε κανείς. Αχ ! Ρε αυτό είναι πολύ καλό. Ο Τύπος είναι τέλειος. Οφείλω να συγκεντρωθώ όμως. Αχ! Αχ! Δεν μπορώ όμως. Βγάζω επιτέλους το πιστόλι τρέμω ολόκληρη με τρομερή ταχύτητα. Το βάζω, το πιστόλι, στον κρόταφο. Μπαμ !

Αστόχησα γαμώτο ! την στιγμή της εκπυρσοκρότησης το χέρι μου τινάζεται μπροστά και το κεφάλι μου πίσω αφού ο Χάρρυ κάνει ολομέτωπη επίθεση στα τείχη της πόλης με τον δονούμενο πολιορκητικό του κριό. Σφυρίγματα, τρακαρίσματα, κόρνες, βρισιές, από την λεωφόρο. Μα που πήγε η σφαίρα. Ωχ ! σκότωσα άνθρωπο ! Πέτυχα έναν ταξιτζή που έπεσε σε ένα άλλο αμάξι, που έπεσε σε μια μηχανή και αυτός σε ένα πυροσβεστικό κρουνό που εκτόξευσε έναν τεράστιο πίδακα νερού στον αέρα ! Ο Χάρρυ συνεχίζει όμως…

Η ζωή του Χάρυ Μπόνιεκ

Γεια, με λένε Χαρυ. Με βλέπετε να περπατάω κάπου στο Μπρονξ, ξέρετε μπορείτε να τα φανταστείτε τα περισσότερα, μικρά δρομάκια με τεράστια κτίρια στην άκρη των πεζοδρομίων τους, την κλασσική μπρούτζινη γέφυρα που περνά το τρένο για τα προάστια και όλα αυτά που έχετε δει στο σινεμά η και από κοντά που και πού. Περπατώ λοιπόν που λέτε γιατί έχω ραντεβού με ένα πολύ όμορφο κορίτσι σε ένα καφέ εδώ κοντά.

Την λένε Άννι και την γνώρισα στο διάδρομο του ψυχολόγου μου. Είχε πέσει σε βαθιά κατάθλιψη από ότι έμαθα επειδή είχε φύγει η γάτα της από το σπίτι όσο εκείνη έκανε μπάνιο. Αυτό ήταν 10 χρόνια πριν. Γενικά ο ψυχολόγος μου θεωρείτε πολύ καλός στο επάγγελμα του αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση από ότι έμαθα από την γραμματέα του δεν είχε και μεγάλη επιτυχία, ενώ μάλιστα της έχει συστήσει να δει και κάποιον άλλο γιατρό. Βέβαια φαντάζομαι ότι ήδη θα αναρωτιέστε γιατί πάω εγώ σε ψυχολόγο ; επιτρέψτε μου να σας πω την ιστορία μου λοιπόν πριν μιλήσουμε για την γλυκιά Άννι.

Η καταγωγή μου είναι από την περήφανη φυλή των βαλκάνιων ρομα, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι τέτοιο, πάντως ο πατέρας μου έλεγε ότι είμαστε μισοί ρουμάνοι μισοί ιταλοί. Η μάνα μου μας παράτησε λίγο μετά το πρώτο έτος της ζωής μου και εγώ τελικά έμεινα με τον πατέρα μου, τον Μάριο. Ο Μάριο που λέτε δούλευε σε ένα περιοδεύον λούνα Παρκ και είχαμε το σπίτι μας κάτω από το τρενάκι. Ναι καλά ακούσατε. Ο κάτω χώρος από το roller coaster δεν ήταν ενιαίος, στη μια πλευρά ήταν όλα τα μηχανολογικά συμπεριλαμβανομένου και του κινητήρα του και στην άλλη με ένα υποτυπώδη τοίχο που μας χώριζε ήταν τα δυο δωμάτια που μέναμε. Όλη μου η ζωή λοιπόν από τη στιγμή που γεννήθηκα έχει να κάνει με αυτό το τρενάκι. Πάσχω από χρόνιο τρεμούλιασμα, μια πάθηση που κανείς παθολόγος δεν αναγνωρίζει και όλοι με στέλνουν σε ψυχολόγο πιστεύοντας πως είναι κάτι ψυχοπαθολογικό. Εγώ σε όσους έχω πάει και είναι πολλοί, οι ψυχολόγοι δεν κατάφεραν να βρουν άκρη.

Πιστεύω πως φταίει πως κάθε φορά που το τρενάκι πέρναγε από πάνω από το σπίτι και όλο το σπίτι κουνιόταν κουνιόμουν μαζί και εγώ. Κάτι έπαθαν τα κύτταρα μου και από τότε συνεχώς έχουν την ανάγκη να πάλλονται. Βέβαια σας ακούγεται πολύ συναρπαστικό να φανταστώ όλο αυτό. Σαν ήρωας από κόμικ, σίγουρα πιστεύω πως κάποιοι από σας ήδη θα έκαναν τη σύνδεση μεταξύ ταλάντωσης των μορίων και παραγωγής θερμότητας άρα θα πιστέψατε ότι παίρνω φωτιά κάθε λίγο και λιγάκι. Συγγνώμη που θα σας απογοητεύσω αλλά, μπα. Το μόνο που καταφέρνω είναι να χρησιμοποιώ το μπλέντερ χωρίς να το βάζω στην πρίζα. Έχει και τα καλά της η πάθηση. Βέβαια προφανώς δεν μπορώ να κάνω σωστά σχεδόν το σύνολο των χειρονακτικών εργασιών. Δεν μπόρεσα ποτέ να οδηγήσω μιας και από τη μία δεν μπορούσα να κρατήσω σταθερά το τιμόνι, ούτε να καταφέρω να μην σταματάω και να ξεκινώ κάθε στιγμή μιας και τα πόδια μου χόρευαν κλακέτες πάνω στα πετάλια. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι έχω βελτιωθεί αρκετά, ο τελευταίος ψυχολόγους που μου έχει συστήσει δύο βάλιουμ την μέρα έχει καταφέρει τουλάχιστον να μην κροταλίζουν τα δόντια μου, πράγμα που παραλίγο να μου κοστίσει τη δουλειά.

 Βλέπεις έχω εκπομπή στο ραδιόφωνο και το κροτάλισμα ήταν χαρακτηριστικό. Το αφεντικό μου μετά από διάφορα μηνύματα διαμαρτυρίας στο σταθμό με κάλεσε πριν κάνα μήνα να μου πει πως πρέπει να επαναφέρω το κροτάλισμα αλλιώς θα αναγκαζόταν να με απολύσει. Έτσι και εγώ το επανέφερα έστω και τεχνητά, αλλά όταν περπατάω ή όταν κοιμάμαι δεν κροταλίζω. Η ραδιοφωνική μου εκπομπή που λέτε πάνω κάτω γύρω από τους Νικς και τους Γιανκις περιστρέφεται, αθλητική με διάσπαρτα χαζά αστειάκια. Τα πιο συχνά έχουν να κάνουν με τις ερωτικές μου επιδόσεις προφανώς μιας και ένας άνδρας που το χέρι του, η γλώσσα και το μόριο του πάλλονται όλη την ώρα εξάπτει το ενδιαφέρον του κοινού. Είναι πιο σύνηθες να θεωρείτε ένα ελάττωμα καλό όταν έχει κάποιο ευεργετικό σεξουαλικό αντίκτυπο. Αν και η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες γενικά δεν με αντέχουν και πολύ μιας και εκτός από το σεξ όταν βλέπεις τον γκόμενο σου να μην μπορεί να κρατήσει ένα φλιτζάνι καφέ και να δημιουργεί παλιρροϊκά κύματα στην επιφάνεια.

Αυτά που λέτε για την ζωή μου, την ζωή μου με το χρόνιο παθογενές τρεμούλιασμα, έτσι με πείθει να το λέω ο ψυχολόγος μου ο οποίος κάνει πως με πιστεύει για να του σκάω τα εκατό δολάρια την ώρα. Καιρός να σας μιλήσω για την Άννι. Η Άννι είναι μια ιδιαίτερα όμορφη 35αρα που δεν έχει κάνει σχέση για δέκα χρόνια, που αρνείται να κάτσει έξω από το σπίτι της για πάνω από το απαιτούμενο κάθε φορά. Της έχει στοιχίσει πολύ ακόμα και δέκα χρόνια μετά η απώλεια της γάτας της. Βεβαία εδώ που τα λέμε τείνω να πιστεύω πως και ο κοινός μας ψυχολόγος αρνείται να της ρίξει μια κατσάδα να καταλάβει που βρίσκεται γιατί η αλήθεια είναι πως η πάθηση της είναι τουλάχιστον παράλογη. Τέλος πάντων η Άννι μετά από εκατοντάδες τηλεφωνήματα που της έκανα, ναι είμαι αρκετά επίμονος αν χρειαστεί, δέχτηκε να με συναντήσει στο Dublin café.

Έφτασα λοιπόν, εκείνη ήταν εκεί και με περίμενε με το βλέμμα καρφωμένο στο φλιτζάνι καφέ που ήταν μπροστά της. Φόραγε ένα κίτρινο φόρεμα και είχε πλέξει τα μαλλιά της με ιδιαίτερη προσοχή θα έλεγε κανείς. Ήταν ιδιαίτερα όμορφη η Άνι, τουλάχιστον για τα γούστα μας. «Για σας κύριε Μπόνιεκ» είπε αργά προδίδοντας μια βαθιά θλίψη. Παρήγγειλα ένα φλιτζάνι γαλλικό καφέ. Δοκίμασα να ρίξω ζάχαρη αλλά λόγω του γνωστού μου προβλήματος μου έπεσε πάρα πολύ, αναγκάστηκα να παραγγείλω άλλο. Πάλι το ίδιο, είχα ήδη γίνει κατακόκκινος, το ραντεβού πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και εκείνη εκεί ασάλευτη. Πήρα και τρίτο. Έπιασε εκείνη τη ζάχαρη και προσπάθησε να μου βάλει αλλά εκείνη από την άλλη το έκανε τόσο αργά που μετά από περίπου δύο λεπτά τη σταμάτησα και ας μην είχε πέσει η ικανή ποσότητα. Την ευχαρίστησα και αυτή απλώς έγνεψε. Πήγα να σηκώσω το φλιτζάνι, το γνωστό σκηνικό που μου συμβαίνει όταν πίνω καφέ, τουλάχιστον ο μισός έξω από το φλιτζάνι. Ήπια μια γουλιά και το άφησα κάτω εκείνη ακόμα να σαλέψει. Πάω να μιλήσω να ανοίξω ένα θέμα

Μου πιάνει δυνατά το χέρι, ξαφνικά. Ξαφνιάζομαι τόσο που σαν να μου πέρασε προς στιγμήν το τρέμουλο. «Χαρυ θα με βοηθήσεις να αυτοκτονήσω;» είπε.

Συνεχίζεται…