Το μοναστήρι της Γλασκώβης Pt. 2

Ξύπνησα, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με υπερβολικό πονοκέφαλο και ένα μεγάλο καρούμπαλο, στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Δεμένος σε μια καρέκλα, το πρώτο που σκέφτηκα να κάνω ήταν να φωνάξω βοήθεια αλλά μετά αντιλήφθηκα πως βρίσκονται απέναντι μου, δύο, ιδιαίτερα εύσωμοι και δυνατοί άντρες. Με πλησιάζει ο ένας πάω τους δύο και μου εξηγεί πως έχει εντολή να μου δώσει ένα φάκελο και να σιγουρευτεί πως θα συμφωνήσω με τους όρους του φακέλου, ενώ, απολογείται  με επαγγελματικό θα χαρακτήριζε κανείς ύφος, για την ταλαιπωρία μου. Μου δίνει το φάκελο, καθώς μου ξετυλίγει τα χέρια και κάνει πίσω

«Το πτώμα στο μοναστήρι δε είναι

μοναχού. Ο ύποπτος είναι ο Τζεραλντ

Τρουπ που έχει πεθάνει ήδη 20 χρόνια

και είχε σκοτώσει άλλους δύο ανθρώπους,

ενώ τους είχε θάψει στον κήπο του.

Τέλος της αστυνομικής έρευνας.

Αν ανακοινώσεις αυτά, σε περιμένουν

στην κεντρική τράπεζα της Σκωτίας,

στην θυρίδα 27 10.000.000 στερλίνες»

Το διαβάζω και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο κάποιος αστυνομικός, με τόσα χρόνια στο σώμα, πρώτον να μην δεχτεί τα χρήματα που του προσφέρουν και δεύτερον, γιατί να περάσει τέτοια ταλαιπωρία και να μην τον πλησιάσουν με πιο πολιτισμένο τρόπο. Αποδέχομαι ασυζητητί την πρόταση ενώ ο δεύτερος  μπράβος με βιντεοσκοπεί να το δηλώνω ρητά. Μου δένουν τα μάτια και με ανεβάζουν σε ένα βανάκι. Μετά από κάνα δίωρο με αφήνουν στον καναπέ του σπιτιού μου. Τη στιγμή που ακούω την πόρτα του διαμερίσματος να κλείνει ξεδένω το πανί που με εμπόδιζε να δώ.

Για κάποιο λόγο έχω καρφωθεί να κοιτάω στο σύνθετο έπιπλο απέναντι από τον καναπέ και πιο συγκεκριμένα την φωτογραφία της αδερφής μου, της Τζούντ. Η Τζούντ είναι τρία χρόνια μεγαλύτερη από εμένα και έχει δύο παιδιά, ενώ είναι παντρεμένη με τον παιδικό μας φίλο, τον Εντουαρτ . θυμάμαι, τις διακοπές που είχαμε πάει παιδιά με τους γονείς μας στη Σικελία. Τους τραβάγαμε συνέχεια, για να παίξουμε στις κούνιες ή χτίζαμε με την αδερφή μου κάστρα στην άμμο. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Μάλλον, όταν οι άνθρωποι κινδυνεύουν ξεφεύγουν στους οικείους τους, τους προστάτες τους, τα μικρά τους καταφύγια. Η Τζουντ πάντα ήταν εκεί, να με προστατεύει. Εγώ, πίστευα για χρόνια πως μπήκα στο σώμα για να προστατεύω την Τζούντ.

Όταν μεγάλωσα, το έκανα για να προστατεύω την Κλαιρ. Τώρα, μάλλον το κάνω για να την βρω, αφού την έχασα. Μια φορά είχαμε πάει διακοπές με την Κλαιρ. Τι διακοπές δηλαδή ;

Ένα road trip ως το Μάντσεστερ. Έβρεχε όλη την ώρα. Το μόνο που κάναμε ήταν να μείνουμε δύο μέρες μέσα στο δωμάτιο που είχαμε νοικιάσει, να πηδιόμαστε όλη την ώρα και να βάζουμε καφέ ο ένας στον άλλο. Νομίζω ότι η Τζουντ είναι η ροζ περίοδος της ζωής μου και η Κλαίρ η μπλε. Το πρόβλημα, όμως, όταν μεγαλώνεις είναι πως η ροζ περίοδος έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ενώ η μπλε στερείτε αντικείμενου στην περίπτωση μου μιας και η Κλαίρ έχει φύγει. Έτσι, το μόνο που μένει είναι οι αναμνήσεις και από τις δύο περιόδους. Πρέπει να μαζευτώ, να πάω στο γραφείο αύριο.

Ξύπνησα την άλλη μέρα. Το κεφάλι μου πονάει ακόμα, αλλά ευτυχώς το καρούμπαλο έχει υποχωρήσει. Είναι πέμπτη 8 Οκτώβρη. Βάζω λίγο καφέ και ξεκινάω για το τμήμα. Το ραδιόφωνο λέει συνεχώς για την απειλή των τζιχαντιστών και δεύτερο θέμα είναι το σεξ του πρωθυπουργού της Βρετανίας με μια κακόμοιρη κατσικουλα στα φοιτητικά του χρόνια. Η αγαπημένη μας βασίλισσα έχει πέσει στο τρίτο θέμα των ειδήσεων. Δύσκολοι καιροί για το παλάτι. Βαρετή γηραιά Αλβιόνα. Φτάνω στο τμήμα. Με χαιρετούν όλοι. Δεν νοιάζεται κανείς για το ότι έλειψα δυο μέρες .

Πάνω στο γραφείο μου βρίσκεται ένας φάκελος που γράφει «Τζεραλντ Τρουπ». Τον έφερε η βοηθός σου το πρωί, μου λέει ο Νταίηβιντ από το απέναντι γραφείο. Έπρεπε απλώς να τον ανοίξω και να γράψω μια αναφορά για τον αρχηγό και τα 10 εκατομμύρια στερλίνες θα ήταν δικά μου. Ανοίγω τον φάκελο. Ο τύπος είναι αριστερόχειρας και έχει σκοτώσει δυο φορές επαγγελματικά με πιστόλι. Το θύμα είχε τραύμα από τον αριστερό λοβό στο δεξί αυτί με αιχμηρό αντικείμενο. Είναι σχεδόν αδύνατο να το έκανε αριστερόχειρας. Αριστερόχειρας, μάλιστα που έχει εκτελέσει δύο φορές με σφαίρα ανάμεσα στα μάτια. Ούτε 5% πιθανότητα να το έχει κάνει αυτός. Άλλωστε, δεν γράφεται και πουθενά για σχέσεις με το μοναστήρι η τον καθολικισμό γενικότερα. Από την άλλη όμως γιατί να μην πιστέψω τους παρολίγον δολοφόνους μου και προσεχώς ευεργέτες μου. Γιατί έγινα όμως, ντετέκτιβ ; Δεν γαμιέται ! 

-Νταίηβιντ, σήκω, πάμε να δούμε τον ηγούμενο του μοναστηριού

- Τι ; Τώρα;  Ψιθυρίζει

- Ναι τώρα, σήκω !

Συνεχίζεται…

Το μοναστήρι της Γλασκώβης

Ούτε μια ώρα δεν έχει περάσει από την ώρα που έφτασα στο γραφείο και τρέχουμε τώρα σε ένα κωλομοναστήρι, μέσα στη βροχή να δούμε ένα σκελετό. Έχει ήδη φτάσει ο Γιόχαν και ο ιατροδικαστής και έχουν παρθεί και οι απαραίτητες φωτογραφίες. Τώρα, γιατί πρέπει να πάω και γώ ; ίσως έχει μείνει παράδοση από την εποχή του Σέρλοκ Χόλμς. Λες και ο ντετέκτιβ θα ανακαλύψει κάποιο έξτρα στοιχείο που δεν έχουν δει τόσοι αστυνομικοί, ο ιατροδικαστής, ο έτερος ντετέκτιβ και προπαντός όλοι οι ρεπόρτερ που έπεσαν σαν τα όρνια πάνω από το σκελετό.

Παραμερίζω τον κλοιό και μπαίνω στη σκηνή του εγκλήματος. Έχουν στήσει μια πρόχειρη τέντα από πάνω, για να μην βρέχεται ο σκελετός φαντάζομαι, μιας και οι μπάτσοι είναι αναλώσιμοι. Ο σκελετός είναι σε καλή κατάσταση αν εξαιρέσουμε το αιχμηρό αντικείμενο που διατρέχει το κρανίο από τον αριστερό λοβό έως το δεξί αυτί. Τείνω να πιστεύω πως αυτό μάλλον είναι το φονικό όπλο. Ώ ! Το επιβεβαιώνει και ο ιατροδικαστής . Αναρωτιέμαι μερικές φορές γιατί πληρωνόμαστε για να βγάζουμε τα ασφαλέστερα των συμπερασμάτων.

Δεν ξέρω γενικά τι πιστεύει ο κόσμος για τους ντετέκτιβ, με την ύπαρξη όλων αυτών τον νουάρ μυθιστορημάτων αλλά η αλήθεια είναι πως τουλάχιστον εγώ, ο Ίαν Ράσελ είμαι μάλλον βαρετός άνθρωπος. Ούτε καπνίζω, ούτε πίνω περισσότερο από το κανονικό. Ενώ όσον αφορά τις γυναίκες δεν είμαι ιδιαίτερα καλός. Δεν ξέρω ποτέ ακριβώς τι πρέπει να κάνω την κατάλληλη στιγμή και πάνω από όλα υπάρχει και θα υπάρχει πάντα εκείνη. Η Κλερ. Εκείνη που όσο  και να προσπαθώ να την πείσω πως δεν μπορώ μακριά της εκείνη δεν μπορεί να παραμερίσει λίγο από την ελευθερία της για να μείνει μονάχα μαζί μου. Όποτε θέλει εκείνη είμαι για αυτήν ένα παιχνίδι για να παίξει. Ρόλος που ισοδυναμεί με πραγματικό βασανιστήριο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα την στιγμή που σηκώνεται από το κρεβάτι, και τραβά τα μαλλιά της στο πλάι, βάζει τα ρούχα της με τελευταίο γυμνό σημείο να μένει για λίγο παραπάνω ο λαιμός της, να γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι μπορεί να χρειαστεί και εξάμηνο μέχρι να τον ξαναφιλήσεις. Είναι ένα όμορφο αστέρι η Κλερ που δεν θέλει να σβήνει και να χάνεται στο ίδιο αντρικό σώμα συνεχώς. Χρειάζεται ένα ολόκληρο ουρανό να ταξιδέψει πρώτα. Είναι ένας ήλιος για πολλούς πλανήτες. Και εγώ ίσως ο μικρότερος και μακρινότερος από όλους με ελάχιστη ζωή πάνω μου.

Μια ζωή που περνά από πτώματα στη δουλειά, χαρτουρα και ανίερα αστειάκια με άλλους μπάτσους. Προτιμώ να κάτσω σπίτι να διαβάσω ένα βιβλίο, λίγο ποίηση για να θυμάμαι πόσο σημαντική είναι η ζωή, μιας και με τόσους φόνους και την τυπική αρχειοθέτηση τους το ξεχνάω. Ο κόσμος μου είναι χαρτιά και μελάνι, δεν είναι επ’ ουδενι ο τόπος της δολοφονίας για αυτό και σήμερα μπορώ να πω ότι μου είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό που προσπαθούμε να βρούμε το δολοφόνο σε μια δολοφονία που έγινε τριάντα χρόνια πριν.

Ένας μοναχός έσκαβε στο παρτέρι του σήμερα το πρωί και βρήκε τον σκελετό. Ωραία προφανώς κάποιος μοναχός πριν από τόσα χρόνια μάλωσε με τον γκόμενο του στο μοναστήρι και τον απείλησε ότι θα τα αποκαλύψει όλα, o άλλος νευρίασε και του έχωσε το σκαλιστήρι στο κεφάλι. Το πλέον πιθανό σενάριο μεταξύ μας αυτό είναι. Παρόλα αυτά πρέπει να βρούμε όσα πιο πολλά στοιχεία μπορούμε. Θα γίνει ανάλυση DNA μέχρι το βράδυ και θα μάθουμε ποιος είναι το θύμα. Οι ένορκες καταθέσεις από το μοναστήρι δεν βοήθησαν και πολύ. Άλλωστε ακόμα και ο ηγούμενος που ναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία και αυτός με τα περισσότερα χρόνια στο συγκεκριμένο μοναστήρι δεν έχει πάνω από 15 χρόνια που εγκαταστάθηκε εδώ. Πάντως όπως και να το κάνουμε δεν είναι εύκολο για τον καθολικισμό το σημερινό συμβάν. Ήδη θα ναι πρωτοσέλιδο αύριο στις εφημερίδες της Γλασκώβης.

«Ίαν» ακούστηκε, από το τέλος του γραφείου. Ήταν η βοηθός που ήθελε να μου πει για την σύσκεψη με τον αρχηγό του τμήματος και έναν όπως της φάνηκε σημαντικό θρησκευτικό παράγοντα της περιοχής. Το λογικό ήταν αυτό, να ενδιαφερθεί ο εν Γλασκώβη καθολικισμός για τον νεκρό τέκνο του στα όρια της δικαιοδοσίας του και κυρίως να εξασφαλίσει ότι δεν θα ανακαλυφθεί τίποτα που θα τον εκθέτει. Η σύσκεψη προφανώς και ήταν ανιαρότατη και κάθε λίγο και λιγάκι ο καθολικός βικαριος μας έλεγε πόσο σημαντικό είναι να μην διαταραχτούν οι θρησκευτικές ισορροπίες στην πόλη και γενικότερα πως με την θρησκεία δεν είναι εύκολο να μην αναλογιζόμαστε το κόστος που μπορεί να έχει στην ψυχή τον ανθρώπων ένα τυχόν σκάνδαλο. Πράγμα, που εμένα με αφήνει αδιάφορο μιας και η σχέση μου με τον θεό έχει διαρραγεί από την εφηβεία μου ακόμα. Βέβαια, όπως μου υπενθύμισε σχεδόν συνωμοτικά ο βικαριος και με άφησε ικανοποιημένο με την ψυχή μου θα έλεγα, η εκκλησία έχει τον τρόπο της να φροντίζει εμπράκτως και με υλικά μέσα για την ευημερία της ψυχής των πιστών της. 

Χαιρετηθήκαμε με τον Νταίηβιντ από το απέναντι γραφείο, είχε πάει και 3μιση η ώρα είχαμε κάνει και ολόκληρο ταξίδι μέχρι το μοναστήρι του Αγ. Ανδρέα που βρέθηκε το πτώμα και είπα να φύγω να γυρίσω σπίτι να δώ τίποτα στην τηλεόραση και να συλλογιστώ την Κλερ. Είναι πολύ όμορφη συνήθεια να προσπαθείς να σκέφτεσαι στρατηγικές για να την εντοπίσεις και να της πεις όλα αυτά που αισθάνεσαι. Νομίζω ότι κάθε φορά που οδηγώ για να γυρίσω από τη δουλειά σπίτι και μετά την ώρα που κάθομαι στον καναπέ μου, βάζω τα δυνατά μου και όσες στρατηγικές ντετέκτιβ ξέρω για να μπορέσω να βρω το στίγμα της και να προβάρω τα λόγια που θα της έλεγα και τον τρόπο που θα την κατακτούσα. Είναι μια διαρκής αναζήτηση μου για κάτι μερικώς εφικτό, εφικτό κάθε φορά που είναι στη Γλασκώβη και ταυτόχρονα ένα διαρκές άγχος για την μονιμότητα αυτής της προοπτικής. Είναι ο μόνος ίσως λόγος για τον οποίο συνεχίζω να επιμένω σε μια όσο το δυνατόν πιο τακτοποιημένη και ρουτινιάρικη ζωή.

Έφτασα σπίτι, δεν μένω και πάνω από δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο από το τμήμα. Σήμερα το έκανα σε 12 και κάτι λογω της κίνησης που συναντά κάνεις καμιά φορά άμα φεύγει νωρίτερα από τη δουλειά του. Ψάχνω να βρω τα κλειδιά μου και μου πέφτουν στην είσοδο. Ανοίγω με τα πολλά. «ΓΚΝΤΟΥΠ». Πω, ρε γαμώτο! Ήταν δυνατό χτύπημα. Σκοτεινιάζει. Σωριάζομαι κάτω.

Συνεχίζεται…

Από ένα όχι και τόσο, μακρινό μέλλον

Τέλειωσα τη δουλειά πάλι γρήγορα. Όμως, όπως θα έπρεπε δεν υπήρχε άνθρωπος στο δρόμο στις 8μιση. Μετά την απαγόρευση εξόδου που ξεκινά στις 8μιση, κανείς δεν μπορεί να είναι έξω, παρά μόνο όσοι έχουν ειδική άδεια γιατί δουλεύουν ως αργά, σαν εμένα. Θα πάω σπίτι να βράσω λίγο από τον αρακά της Agrogen.

Ήταν μερικά χρόνια πριν γεννηθώ, που τα φωσφορικά λιπάσματα εξαντλήθηκαν. Η τροφή δεν έφτανε για όλους. Έως την θαυματουργή μέρα που η Αgrogen δημιούργησε τους τροποποιημένους σπόρους της. Οι καλλιέργειες αυτές δεν χρειάζονταν ούτε νερό. Απλά φώς. Το οποίο μπορούσε να προέρχεται και από κοινές λάμπες. Η ανθρωπότητα είχε σωθεί. Για αυτό ο ΟΗΕ, ο οργανισμός των ηνωμένων εθνών τότε, δημιούργησε το συμβούλιο των αρίστων και τιμητικά όρισε τους ιδρυτές της Agrogen και όσους αυτοί θα επέλεγαν για συμβούλους, σαν ανώτατο όργανο όλης της ανθρωπότητας. Αυτό, φυσικά, δεν άρεσε στους εχθρούς της δημοκρατίας. Εκείνους που οδήγησαν τις μάζες να αλληλοσπαραχτούν εκείνα τα φριχτά χρόνια του πολέμου για την τροφή. Από τα 7,5 δισεκατομμύρια του 2083, το 2108 στο 1,5 δις, λόγω εκείνης της καταστροφής. Σήμερα, το 2130 ο ελεύθερος κόσμος έχει 800 εκατ. κατοίκους και περιορίζεται στα όρια της ηπειρωτικής Ευρώπης και του Ην. Βασιλείου. Η υπόλοιπη Γή είναι ένα τοπίο κόλασης. Κανείς δεν γνωρίζει αν υπάρχουν και άλλες κοινότητες ανθρώπων εκεί έξω. Ανησυχητικές ιστορίες ακούγονται πάντως, συνεχώς για παράνομους μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν το τείχος του ατλαντικού ή αυτό της μεσογείου αλλά ο ηπειρωτικός στρατός τους σταματά.

Το συμβούλιο των αρίστων και οι πέντε εντολές του έσωσαν την ανθρωπότητα και τις αξίες της από τον αφανισμό. Υπερασπίστηκαν την δημοκρατία και την ελευθερία  με τα πέντε τους συνθήματα. Το χαμόγελο είναι αμαρτία. Η ιδιοκτησία ιερή. Ο θεός η μόνη ελπίδα. Η βοήθεια ανίερη και το συμβούλιο το μέλλον.

Με λένε Charlie Wolinski. Γεννήθηκα στο Λονδίνο και είμαι 33 χρονών. Ο μπαμπάς και η μαμά πέθαναν κάπου στον μεγάλο πόλεμο για το φαγητό. Φόνος ήταν μου είπαν αργότερα. Σήμερα ήταν άλλη μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά. Προσέχαμε τον καυστήρα λιγνίτη που κρατά το φωτισμό ανοιχτό στις καλλιέργειες αρακά της Agrogen. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι έγινε κάτι περίεργο. Εγώ, όσα χρόνια δουλεύω στην παραγωγή του Fulham δεν το έχω ξαναδεί. Ατύχημα είπε ένας γηραιότερος εργάτης. Ο Phillip έπιασε το χέρι του στο τρέιλερ που φέρνει το λιγνίτη. Του το έκοψε. Εκείνος ούρλιαξε και ήρθε η φρουρά και τον απομάκρυνε. Εγώ, εκείνη την ώρα φόρτωνα τον λιγνίτη. Συνέχισα να το κάνω. Ο γηραιότερος εργάτης κάτι είπε για απέλαση. Ο Phillip δεν ήταν αποδοτικός πια.

Η πόλη ήταν πολύ ήσυχη αυτή την ώρα, φαίνονταν από μακριά οι πύργοι του City. Και τα κεντρικά της Agrogen. Τα λύματα οδηγούνται όλα στον Τάμεση και μικρά γεφυράκια σε βοηθάνε να περάσεις από πάνω από τα φρεάτια που ξεκινούν από το περιφραγμένο με το φράχτη της ενότητας City και φτάνουν να χυθούν στον Τάμεση κοντά στις εργατικές κατοικίες.

Παίζω λίγο με τα κλειδιά στην τσέπη μου. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, γιατί αυτοί οι θόρυβοι από τα φρεάτια δεν ελέγχονται από κάποιον, μάλλον, αρουραίοι θα ναι όμως. Η ώρα 9 και τέταρτο και επιτέλους έφτασα σπίτι, άνοιξα με τα κλειδιά, έφαγα, κοιμήθηκα. Άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος.

Πάλι, 8μιση και γυρίζω από τη δουλειά. Ξανακοιτάζω ψηλά, να ξαναδώ τους πύργους από το κέντρο αλλά έχει ομίχλη σήμερα, δεν φαίνετε τίποτα. -Βοήθεια- δεν μπορεί να άκουσα αυτή τη λέξη. Κοντοστέκομαι στο γεφυράκι, πάνω από το φρεάτιο, λίγο πριν το σπίτι. -Βοήθεια-. Ξανά, Τρίτη φορά. Όντως το ακούω. Μα απαγορεύεται. Πως τολμά κάποιος να το φωνάζει;  Μα τι κάνει η αστυνομία ; Δεν ελέγχει τα φρεάτια;

Πιάνω το σακουλάκι του αρακά που έχω στην τσέπη μου. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό, το χέρι μου δεν με υπακούει, δεν ακολουθεί το μυαλό μου. Πετάω το σακουλάκι προς το άνοιγμα του φρεατίου. Τρέχω. Τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου, έχω πονοκέφαλο, τα αυτιά μου βουίζουν. Ο βλάκας τι έκανα; Βοήθησα. Θα φάνηκα και ύποπτος έτσι όπως έτρεχα. Πάει, θα απελαθώ. Χειρότερα, δεν θα απελαθώ, θα εκτελεστώ.

Δεν κοιμήθηκα την νύχτα. Πώς να κοιμηθώ άλλωστε. Άκουγα το νυχτερινό ελικόπτερο και ήμουν σίγουρος ότι ήταν για μένα. Πήγα στη δουλεία. Τίποτα δεν συνέβη. Μάλλον θα περιμένουν να με συλλάβουν το βράδυ. Να μην γίνει φασαρία. Καλοσύνη εκ μέρους τους.  Το συμβούλιο είναι το μέλλον. Σίγουρα κάποιος θα με είδε να αφήνω τον αρακά της Agrogen στο φρεάτιο. Η βοήθεια ανίερη. Πάλι οκτώμισι. Χτυπάει το κουδούνι. Τέλος η δουλειά. Πάω προς το σπίτι.

«Ευχαριστώ». Ακούγεται από το φρεάτιο. Παγίδα θα ναι σκέφτομαι. Αλλά, γιατί ευχαριστώ; Παγίδα θα ναι. Δεν πιστεύω αυτό που κάνω. Κατεβαίνω από το γεφυράκι, πατάω σε νερά και ακαθαρσίες, πάω στο άνοιγμα του φρεατίου, να δω τι γίνεται. Θα με σκοτώσουν γιατί είμαι περίεργος. Ώ, θεέ μου. Υπάρχουν έξι, όχι εφτά άτομα εδώ. «Γεια», με πλησίασε διακριτικά ο ένας. Έκανα ένα νεύμα, έβγαλα το σημερινό σακουλάκι αρακά και του το έδωσα. Ήταν σε πολύ κακή κατάσταση όλοι τους. Γιατί το κάνω αυτό. Η βοήθεια είναι ανίερη, το χειρότερο που μπορεί να κάνει άνθρωπος, είναι βλασφημία, απέναντι στο συμβούλιο. Με ευχαρίστησε ξανά. Ξαναέφυγα. Δεν μπορούσα να κάτσω άλλο εκεί κάτω. Μα γιατί το κάνω αυτό;  Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα. Ο θεός γιατί τους αφήνει να ζουν έτσι. Θυμάμαι τους γηραιότερους που λένε κάτι ιστορίες για το φαινόμενο της φτώχειας αλλά δεν υπάρχει στις μέρες μας. Τουλάχιστον στον ελεύθερο κόσμο μας. Μάλλον, θα βρήκαν τρόπο να περάσουν το φράκτη του ατλαντικού ή της μεσογείου. Μετανάστες. Ώ, θεέ μου, θα με εκτελέσουν, βοήθησα μετανάστες και αυτό το ελικόπτερο όλο βουίζει από πάνω.

Τα έβαλα με τη μόνη μας ελπίδα. Το θεό. Βοήθησα και η βοήθεια είναι ανίερη. Αλλά, πως ο θεός επιτρέπει να ζουν άνθρωποι τόσο άσχημα. Αν είχαν γεννηθεί εδώ και γνώριζαν τους νόμους του συμβουλίου, δεν θα είχαν κάποιο σπίτι, δεν θα είχαν μια ιδιοκτησία; δεν θα είχαν περιφράξει κάτι; Πολύ καλά κάνω, ένας τέτοιος θεός δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ανθρώπινος. Νιώθω όμορφα. Ο πονοκέφαλος έφυγε. Καλύτερα από ποτέ είμαι, ακόμα και από τότε που πάω στα σπίτια της απόλαυσης που μας παρέχει η Agrogen.

Ξύπνησα. Πακετάρισα, ότι τρόφιμα της Agrogen υπήρχαν στο σπίτι. Είναι πολύ πρωί ακόμα. Έξι, δεν έχει ξημερώσει ακόμα, σκοτάδι έξω. Η απαγόρευση εξόδου δεν έχει λήξει ακόμα. Πάω όσο πιο ήσυχα και κρυφά μπορώ στο φρεάτιο. Κοιτάζω συνεχώς γύρω μου, δεν υπάρχει κανείς.

-Γεια σας, σας έφερα φαγητό.

-Ευχαριστούμε, είπαν όλοι με έναν πολύ αδύναμο ήχο.

-Είμαι ο Charlie.

-Yara, Rudy, Din, Camille, Helen, Emma, Tim 

-Ώ, θεέ μου. Εσείς είστε πολύ μικροί. Ο μεγαλύτερος ήταν δεν ήταν 16 χρονών.

-Μην μιλάς για το θεό, ο θεός δεν μας βλέπει εμάς εδώ κάτω. Μου είπε με ένα χαμόγελο η Εμμα.

Δεν είχα ξαναδεί χαμόγελο. Μοιάζει όμορφο, ανθρώπινο, φυσικό. Μάλλον ότι πιο ανθρώπινο και φυσικό έχω δει στη ζωή μου. Δοκίμασα και εγώ να χαμογελάσω, όμορφο ήταν δεν το είχα ξανακάνει ποτέ. Δεν ήξερα ότι γινόταν και πόσο εύκολο ήταν. Σαν ένστικτο μου βγήκε. Θα ήταν στο DNA μου. Από ένστικτο το έκανα. Πολύ ωραία στιγμή. Το ξανακάνω. Δεν χορταίνω να χαμογελάω. Πάλι χαμογελώ.

Ακούστηκαν κάτι φωνές από πάνω. Είχε πάει εφτά, είχε ξημερώσει. Ωχ, θα υπάρχει περιπολία. Ωχ, ακούω βήματα. Αυτό ήταν. Χαμογέλασα πριν έρθουν. Η βοήθεια είναι το μόνο ιερό, ρε κουφάλες. Η αλληλεγγύη ο μόνος ανθρώπινος νόμος. «Έι, εσείς εκεί» ακούστηκε από την άκρη του φρεατίου. Δυο χέρια με κράταγαν σφιχτά, ένας με χτύπησε με το γκλόπ στην πλάτη και άλλο στα πλευρά και μια κλωτσιά, ένιωσα στην κοιλιά. Οι άλλοι έτρεξαν, κυνήγησαν τα παιδιά προς το βάθος του φρεατίου. Είχε μαζευτεί κόσμος. Δεν πόναγα. Ένιωθα καλύτερα από όλες τις στιγμές που είχα περάσει σε αυτό τον πλανήτη. Με παίρνουν μακριά. Αλλά στάσου. Ο κόσμος. Ο κόσμος, μου χαμογελά. Οι άνθρωποι που είχαν μαζευτεί, μου χαμογελούσαν. Τώρα, επιτέλους είμαι άνθρωπος.