Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

Εμείς και ο κόσμος



Θα ζήσω μια ζωή και θα μετανιώνω.
Για ένα άγγιγμα που άφησα στη μέση
και κάποια λόγια που δεν είπα.
Έχει μικρύνει ο κόσμος και δεν με χωράει πια.
Ενώ, έμεινε ίδιος και απαράλλαχτος.
Μόνο που απέμεινε μισός και με λιγότερο νόημα .

Φταίω που μίκρυνε,
φταίω που χάσε το νόημα του

Η ζωή μας είναι ένα θέατρο,
που πρέπει να πούμε σωστά τις ατάκες μας.
Στον σωστό χρόνο και με όλο το πάθος της καρδιάς μας.
Αλλιώς, το κοινό δεν θα χειροκροτήσει
Ό,τι κάνουμε για τα όνειρα μας,
Τα κάνουμε για να τα ζήσουν άλλοι.

Έρωτας είναι να φτιάχνουμε κόσμους.
Κόσμους αντάξιους σε κάποιον άλλο.

Βλέπεις, οι άνθρωποι θέλουν όλο και πιο πολλά.
Η ζωή είναι να θες όλο και πιο πολλά.
Ο μόνος λόγος που δεν μένουμε ακίνητοι είναι τα όνειρα μας.
Και ο κόσμος μας δεν μας χωράει
Όσο ο έρωτας είναι όλο το νόημα αυτού του κόσμου,
άλλο τόσο είναι και η ιδιά του η καταστροφή.

Όσο προχωράμε όμως, όλο και βρίσκουμε κάποια υλικά
και είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα τον ξαναφτιάξουμε.
πιο μεγάλο αυτή τη φορά.

Και ακόμα πιο μεγάλο την επόμενη
και ξανά από την αρχή.
Θα έρθει όμως μια μέρα, που θα έχουμε γεράσει
και ο κόσμος θα ναι όντως στα μέτρα του ονείρου μας.
Θα ναι όσο μεγάλος πρέπει για να μας χωράει.
Θα ναι αντάξιος της.

Αξίζει να ζούμε, με όλο τον πόνο από τις επιλογές μας,
τις ευθύνες μας και τα λάθη μας.
Για ένα χαμόγελο εκείνη τη μέρα.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Ένας μαθητευόμενος σεφ S01E03



Στην μεγάλη Βρετανία γινόταν ο κακός χαμός. Λόγω Brexit, λόγω αλλαγής πρωθυπουργού και κυρίως λόγω ενός ακόμα αποκλεισμού της εθνικής Αγγλίας από μεγάλη διοργάνωση. Μάλιστα μετα την παραίτηση του Χόγκτσον, ο Γκόρντον Ράμσεϊ ήταν μέσα στους επιλαχόντες για να καθίσουν στην καρέκλα του προπονητή των λιονταριών αλλά ευτυχώς για το ριαλιτυ «Ένας μαθητευόμενος μάγος» την θέση πήρε επιτέλους μετα από λαϊκή απαίτηση ο Μάικ Μπάσσετ. Μέσα σε όλο αυτό το χαμό μάλιστα και λόγω των ραγδαίων εξελίξεων το ριαλιτι είχε αναβληθεί για δύο βδομάδες.

Η Λούνα και ο Νέβιλ εκμεταλλευτήκαν το κενό των δύο εβδομάδων και πήγαν διακοπές στην Αστυπάλαια. Εκεί η Λούνα ήδη από την πρώτη μέρα, παράκουσε τον Νέβιλ που της είπε να ρίξει κάτι πάνω της όσο θα ήταν πάνω στη μηχανή, που είχαν νοικιάσει για να κάνουν βόλτες στο νησί, με αποτέλεσμα να καεί από τον ήλιο και για να μην πολυλογούμε, όλες οι υπόλοιπες μέρες των διακοπών πέρασαν με τον Νέβιλ να της απλώνει κρεμουλα στην πλάτη που την έβαζαν στο ψυγείο για να ναι δροσερή.

Πίσω όμως στην Αγγλία όσο οι Μαγκλ ασχολούνταν με τα δικά τους προβλήματα, τα οποία ομολογουμένως ήταν ιδιαίτερα σοβαρά, υπήρχαν και σοβαρά ζητήματα στην κοινωνία των μάγων. Διαρκείς απεργίες είχαν συγκλονίσει τον μαγικό κόσμο, όπου τα σπιτικά ξωτικά ζητούσαν αύξηση στις 5 γαλέρες την εβδομάδα και να ισχύσει κανονικά και όχι με εξαιρέσεις η επονομαζόμενη συμφωνία «Νταμπλντορ-Ντομπυ». Η οποία με τον καιρό, πρώτα το 2007 είχε εξελιχθεί στην 1η ΣΣΣΞ, δηλαδή την συλλογική σύμβαση σπιτικών ξωτικών, η οποία είχε αναθεωρηθεί το 2011 με πλάνο πενταετίας και η μεγαλύτερη νίκη που είχαν πετύχει τα ξωτικά με την σαφή υποστήριξη του Χαρρυ Ποττερ, της Ερμιόνης, του Ρον, της Λούνα και του Νέβιλ, ήταν το ρεπό τα σαββατοκύριακα. Πλέον έφτανε η στιγμή που έπρεπε να ξαναδιαπραγματευτουν τα ξωτικά με τους μάγους ιδιοκτήτες τους και παρά το πελώριο άγαλμα του Ντομπυ που έχει στηθεί στο Γκοντρικς Χόλλοου για να θυμίζει τη μεγαλειώδη θυσία του, τα ξωτικά μάλλον ήταν σε πολύ δύσκολη θέση.

Η Γουίνκι πλέον ήταν πολύ γερασμένη για να μπορεί να εμπνεύσει τα ξωτικά. Η θυσία του Ντομπυ άρχιζε να χάνετε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και στο υπουργείο μαγείας είχε έρθει μια νέα γενιά στελεχών που είχαν σπουδάσει στο LSE και μότο τους ήταν πως έπρεπε να περιοριστούν οι σπατάλες και τα δικαιώματα της μαγικής εργατικής τάξης. Η Λούνα με τον Νέβιλ ζούσαν πλέον στον κόσμο των μαγκλ όπως και οι υπόλοιποι από τους διάσημους αστέρες της γενιάς που κατατρόπωσε τον ξέρετε-ποιον. Μόνο η Ερμιόνη με τον Ρον όποτε μπορούσαν έβγαζαν ομιλίες στα ξωτικά και ιδιαίτερα η Ερμιόνη έγραφε που και που κάνα άρθρο στον ημερήσιο προφήτη για τα αιτήματα των ξωτικών. Παρόλα αυτά το μεγαλύτερο πρόβλημα των ξωτικών ήταν η διάσπαση της κυρίαρχης πολιτικό-συνδικαλιστικής τους οργάνωσης του «Απελευθερωτικού Μετώπου των Σπιτικών Ξωτικών».

Το μέτωπο είχε μεγάλη ιστορία μιας και στην ουσία είχε ιδρυθεί από τον ίδιο τον Ντομπυ και στην πρώτη συνδιάσκεψη είχαν παρευρεθεί ο Χαρρυ Ποττερ, ο Ρον και η Ερμιόνη Γκρέυντζερ. Το πρόβλημα είχε προκύψει στον προσυνδιασκεψιακό διάλογο της 4ης συνδιάσκεψης το 2014, όταν προσφέρθηκε στα ξωτικά από το υπουργείο μαγείας η θέση μόνιμης αντιπροσώπευσης στην κεντρική επιτροπή του υπουργείου. Εκεί ο νεολαίος τότε, Ντομπυ τζούνιορ, γιός της Γουίνκι και του Ντομπυ, με έναν πύρινο κείμενο συμβολής απέρριψε την φημολογούμενη και πιο πιθανή εισήγηση της γραμματείας για συμμετοχή στην Κ.Ε. του υπουργείου μαγείας και αποχώρησε αμέσως μετα την συνδιάσκεψη καταγγέλλοντας το μέτωπο για ακραίες ρεφορμιστικές αντιλήψεις. Μερικούς μήνες μετά, ίδρυσε το «Μέτωπο Απελευθέρωσης των Σπιτικών Ξωτικών», από το οποίο στην ιδρυτική του συνδιάσκεψη αποχώρησε μια μικρότερη ομάδα που ίδρυσε το «Μέτωπο για την Απελευθέρωση των σπιτικών ξωτικών». Ο λόγος της δεύτερης διάσπασης ήταν πως οι αποχωρήσαν τες είχαν διαφωνήσει σφόδρα στην αποστροφή του λογού του Ντομπυ τζ. πως: : « Η απελευθέρωση των σπιτικών ξωτικών είναι υπόθεση των ίδιων και μόνο αυτών». Το «Μέτωπο για την Απελευθέρωση των σπιτικών ξωτικών» έχει σαν προμετωπίδα του πως μια συνεργασία μάγων, μαγκλ και σπιτικών ξωτικών είναι η μόνη ικανή για την τελική απεμπόληση των δεσμών σκλαβιάς στην μαγική κοινωνία.

Σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον για τα ξωτικά η διευθύντρια Μαγκόναγκαλ πέτυχε τη σύσταση μια επιτροπής που θα αποτελούνταν από 3 υπαλλήλους του υπουργείου μαγείας, την Λούνα, τον Ρον, την Ερμιόνη και εκείνη για να συναντηθούν και με τις τρεις οργανώσεις των ξωτικών αλλά και με τον «Σύνδεσμο Μάγων Κάτοχων Ξωτικών», έτσι ώστε να δουν πως μπορεί να βρεθεί άκρη στο αδιέξοδο. Η πρώτη συνάντηση έχει οριστεί για την επόμενη Τετάρτη με το «Απελευθερωτικό Μέτωπο των Σπιτικών Ξωτικών», σε μια συνάντηση που λέγεται ότι θα παρευρεθεί και η Γουίνκι. Ο Χαρρυ Ποττερ ο πρώτος μάγος που απελευθέρωσε ξωτικό δίνοντας εκείνη την γκρι κάλτσα στον Ντομπυ, σχεδόν 20 χρόνια πριν ακόμα κρατάει κλειστά τα χαρτιά του. Ενώ ο Νέβιλ ετοιμάζεται να ξαναμπεί στο σπίτι του «Ένας μαθητευόμενος σεφ».

Σε όλο αυτό το χαμό κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει μάλιστα, ότι η νέα πρωθυπουργός Μέυ θα έκανε τον Μπόρις Τζόνσον, που ανάθεμα αν υπάρχει χώρα στον πλανήτη που δεν έχει πει κάτι υποτιμητικό, υπουργό εξωτερικών. Έτσι οι συντελεστές του δημοφιλούς ριαλιτι έπρεπε πάλι να βρουν αντικαταστάτη και τη βρήκαν στο πρόσωπο της κολομβιανής σουπερσταρ Σοφίας Βεργκάρα. Η οποία δήλωσε ακομπλεξάριστη όπως είναι στην Έλεν ντε Τζένερις πως το σόου δεν είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας της στην ερώτηση της παρουσιάστριας αν το «Ένας μαθητευόμενος σεφ είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας της», ενώ στη συνέχεια στην επόμενη ερώτηση για το ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόσκληση απάντησε «μην με ρωτάτε για αυτό παρακαλώ, είμαι ευαίσθητη σε αυτό το θέμα». Τέλος, στην ίδια εκπομπή αποκάλυψε ποια θα είναι τα πιάτα που θα διαγωνιστούν οι παίκτες αυτή την εβδομάδα. Τα οποία είναι το παστίτσιο και τα μπιφτέκια στο φούρνο με πατάτες.

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Για το εμάς και το εγώ και πάνω από όλα για εκείνη



Ποιήματα, τραγούδια και ωδές,
όλα γραμμένα για έρωτες,
επιτυχημένους μα και ολότελα χαμένους.

Κανένα νόημα δεν έχουν.
Η περιγραφή της ήττας και της νίκης,
λες και είναι τρόπαιο ο άνθρωπος.
Λες και χαιρέκακα ξορκίζουν τον πόλεμο.

Είδα, τον εαυτό μου να χάνει.
Να χάνει, όσο πιο άσχημα γίνεται
και να μην μπορεί να σαλέψει.

Να πέφτει νεκρός,
σε θάλασσα πίκρας.
μα πίνει κρασί
και να μην ξεδιψά ο νους.

να τον βρίζουν οι φίλοι,
να τον βρίζουν οι εχθροί,
Μονάχος να πορεύεται στο χαμό.

Γιατί οι άνθρωποι δεν συγχωρούν.
Δεν μιλάνε για τέτοιες ήττες.
Τις ξορκίζουν και το πολύ πολύ…
Να μεθύσουν, να γίνουν ξανά αληθινοί.

Πάνω σε κανένα αμανέ,
πάνω σε κανένα τραγούδι,
σε ένα ποτό ή ένα χορό.

Να κάτσουν οι άνθρωποι.
Να κάτσει η γενιά μας.
Να μιλήσουν. Για την ήττα
Δεν το κάνουν. Προτιμούν να ξεχνούν.

Τι κόσμος είναι αυτός ;
Εκείνος που απαιτεί τόσα πολλά ;
Εκείνος που συκοφαντεί τα δακρυσμένα μάτια.

Μια ολόκληρη γενιά χαμένη
και για εκείνους που ερωτεύονται,
οφειλή τους η νίκη.
Ντροπή σας, απάνθρωποι !

Σταματήσαμε να ονειρευόμαστε.
Συλλογικά μας έτυχε.
Οι ονειροπόλοι στην πυρά !

Όλοι εμείς οι χαμένοι,
οι άθλιοι που φοβηθήκαμε μια λέξη.
Γινήκαμε δούλοι,
υπήρχε κάποτε η 19η Ιουλη.

Σταμάτησε το τραγούδι.
Τα όργανα, τα γέλια, οι χοροί.
Στεκόμαστε ακίνητοι στη γη.

Εχθρός μας το φεγγάρι,
τα αστέρια και η θάλασσα.
Μόνο σκοτάδι, ο καιρός μας.
Καμιά χαρά, ούτε στις μνήμες μας.

Ερωτήματα στεγνά,
σαν τους λαιμούς μας.
Διψάνε, οι άνθρωποι, γυναίκα.

Γιατί να ναι κάποιος κτήση ;
Σε θέλω.
Δεν μου το είπες ποτέ.
Φοβάμαι.

Φοβάμαι να μην είμαι εγώ.
Φοβάμαι να μαι δικός σου.
Μα πιο πολύ φοβάμαι, το τι είμαι.

Μα ποιος σου είπε να αλλάξεις ;
Όλοι και πιο πολύ εγώ.
Και αν εγώ σε θέλω έτσι;
Δεν συγχωρεί κανείς τον απαράλλαχτο ερωτευμένο.

Είμαι ο άλλος που θέλω να μαι
εκείνος που θα ναι δικός σου
και ας μην μοιάζω με τον εαυτό μου.

Να χάνω το χρόνο
πότε είναι μέρα και πότε νύχτα,
να μην βλέπω ούτε τον ήλιο ούτε τη σελήνη,
μόνη εικόνα να χει μείνει εκείνη.

Το πρωί που ξυπνά.
Όταν τραγούδα, τραγούδια παιδικά
και όταν κλείνει τα μάτια της να ονειρευτεί.

Περπατάγαμε μαζί, γελούσαμε μαζί.
Νόμιζα ότι σε ήξερα και δεν σε ήξερα καθόλου.
Είναι ένοχοι οι άνθρωποι, αγάπη μου.
Υπάρχει αθωότητα στις μέρες μας

Χάσαμε τους κλόουν και τους μίμους
σταμάτησαν να γίνονται μονομαχίες
και κοροϊδεύουμε τους αρλεκίνους

Τι κόσμο είναι αυτός που δεν γελά ;
Που περπατά ξεδιάντροπα με το κεφάλι ψηλά;
Που δεν τολμά να τραγούδα  ;
Που μισεί την ανθρωπιά.

Δεν διαγωνιζόμαστε σε κανένα αγώνα.
Στη βολή μας.
Αναζητούμε το κοινό καλό.

Στην κορύφωση της πιο μεγάλης έντασης,
ένα δέντρο θα γεννηθεί
με ρίζα φουντωμένη
από εδώ έως το Αϊβαλί.

Χτυπημένος από μοίρες
δεν θα προλάβω να το δω,
το φως, στα χέρια σου άφησα.

Έπρεπε να στο πω,
να σκοτώσω τον εαυτό μου.
Να μην στέλνω γράμματα.
Να τος ο θάνατος !

Χτίστε τείχη να μην μπουν οι εχθροί,
δεν μας συγχωράει ο κόσμος.
Ουαί τοις ηττημένης

Γεμίσαμε καθημερινές τραγωδίες.
Δεν έχουμε κωμωδίες !
Έγινε το θέατρο ζωή
και η ζωή πόλεμος.

Τρυγήσαμε σταφύλια χοντρά,
ελπίδες ματσωμένες
και ο μούστος ήταν σάπιος.

Μούσα του Ιούνη ,
φοβούμενη τ αυγουστιάτικο φεγγάρι
δώσε μου ένα φιλί
να ζήσω λίγο ακόμα.

Μικρό παιδάκι ήμουν,
την ώρα της Ευρώπης
γιόρταζε η δύση, θρηνούσε η ανατολή.

Μάνα μας η μεσόγειος
οι βαρκάδες στο φεγγάρι
πνιγμένοι από τα κύματα
Tahammul, solidarite, αλληλεγγύη.

Κύμα δεινών ίσταται κυκώμενον.
Για την αγάπη ύμνος.
Βουλιάζει το καράβι, Παντσο.

Ισορροπώ σε δυο βάρκες,
μιλώ για εμάς, μιλώ για μένα.
Άβυσσος από κάτω, γλυκιά μου.
Μαύρη θάλασσα.

Μικρά πολιτικά.
Αν το ανεχτούμε αυτό,
Τα παιδιά μας θα ναι τα επόμενα.

Στάσου μην φεύγεις, σ αγαπώ !
Στάσου μείνε δυο λεπτά !
Ας είναι σημάδι μας τα κάδρα στον τοίχο.
Οι λερωμένες αφίσες, οι φωτογραφίες.

Δυο σελίδες μου μείνανε
και να θυμάμαι το άγγιγμα σου.
Παραμύθια για μεγάλους.

Γεννηθήκαμε γυμνοί.
Στη θεσαλλονικη, στο βόλο, στη Σέριφο.
Εβραίοι στην Τρεμπλίνκα !
Καίγεται η Σμύρνη, καίγεται !

Περνάμε το τσιγάρο, σε ένα φάντασμα.
Οργή, για τον πλημμυρισμένο Μισισίπι.
Σκόνη στα μάτια.

Χτίσαμε ένα κόσμο,
από βιβλία και φωτογραφίες
και η πραγματικότητα,
τόσο αμείλικτα ξένη.

Ζω για να δω ένα άλλο ξημέρωμα.
Η αγάπη μου μόνο δεν φτάνει.
Ζω για την ώρα που θα σε ξαναδώ.

Μιλώ για εμάς,
Εμάς που δεν έχουμε μέλλον.
Εμάς που γυρίζουμε στην πόλη,
ασάλευτοι στα νεύματα των ηδονών.

Μιλώ για εμένα
Εμένα που χάνω αυτή που αγαπώ,
που κατάλαβα αργά πως την αγάπησα.

Σε ψάχνω παντού.
Θα γύριζα τον κόσμο για να σε βρω.
Και όταν τυχαία σε συναντώ,
δεν μπορώ να βγάλω άχνα.

Θα σου φέρω τον κόσμο στα πόδια σου
και αν δεν σου φτάνει ούτε αυτό,
θα χτίσουμε ένα από την αρχή.

Εμείς που κάναμε βρισιά την τάξη μας
και πρέπει να ξανασυστηθούμε.
Εμάς που μας πήγαινε σχολείο ο παππούς μας.
Εμάς που χάσαμε τις μνήμες μας.

Εμείς που θα ουρλιάξουμε !
Εμείς που θα σπάσουμε πέτρες και αλυσίδες !
Εμείς που στις σημαίες μας θα ορκιστούμε
Και θα γίνουμε φίλοι με τα αίματα και τα δάκρυα

Εγώ, δακρυσμένος.
Να ξυπνήσω το πρωί.
Να σου πω όσα θέλω να σου πω.
Να σε φιλήσω.
Δεν αντέχω άλλο