Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη



Δεν είναι η αγάπη, είναι η ομορφιά.
Είναι αυτό που υπήρχε πριν από εσένα
Είναι αυτό που θα υπάρχει και μετά από σένα.
Είναι μια ιδέα που έμεινε.

Βλέπεις, πίσω από την πυκνή φωταγωγία της ζωής υπάρχεις εσύ. Κάθε φορά που τέντωνες τα χέρια σου προς τα πίσω. Κάθε φορά που έσκυβες λίγο και έγερνες προς τα μπροστά, που μάζευες τα μαλλιά σου και χαμογελούσες.

Να γελάς, ακόμα και σε εκείνους που δεν πρέπει.

Σε κάθε χτύπο από το ρολόι της ζωής μας, σε κάθε τριαντάφυλλο που κόπηκε για κάποια γυναικεία χέρια, σε κάθε τρελό που ψέλλισε ποτέ τη λέξη αγάπη. Σε κάθε φόρεμα που λερώθηκε από την άμμο της παραλίας.

Δεν είναι η ομορφιά, είναι η αγάπη
Είναι όλες οι λεπτομέρειες της ζωής μας.
Κάθε στάλα βροχής, κάθε ηλιαχτίδα που μας ακούμπησε.
Είναι ένα άγγιγμα που έμεινε.

Να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη.

Ότι, όλα σου τα σημάδια είναι εκεί που πρέπει. Ο κόμπος στο λαιμό, το μούδιασμα, ο πανικός η αδρεναλίνη, τα δάκρυα, το πέπλο επίπλαστης προστασίας, τα ψεύτικα χαμόγελα και τα μάτια που αστράφτουν.

Σε κάθε εποχή θα σαι μια λίμνη από αναμνήσεις
Που δεν θα καθρεφτίζονται τα αστέρια του ουρανού,
θα ντρέπονται να συγκριθούν μαζί σου.
Μόνο το φεγγάρι θα κλείνει το μάτι στον χρόνο που χάσαμε.