Έμπαιναν κάποιες ψιχάλες βροχής από το πίσω τζάμι που μου
χαν σπάσει μάλλον κάποια πρεζάκια στην αποτυχημένη τους προσπάθεια να βρούνε
κάτι πολύτιμο. Δεν με ένοιαζε καθόλου. Υπάρχουν όμως στιγμές που η βροχή μπορεί
να γίνει πολύ εκνευριστική. Η βροχή είναι ο καλύτερος σύμμαχος της αλλοτρίωσης,
ο καλύτερος σύμμαχος της ενοχλητικής μοναξιάς. Σου λένε σε όλα τα νουάρ πρέπει
να βρέχει. Δεν υπάρχει αστυνομικό που δεν βρέχει. Οι μπάτσοι κατά κάποιο τρόπο
είναι εθισμένοι στη βροχή. Ε, λοιπόν όχι μόνο δεν είμαστε εθισμένοι αλλά
είμαστε όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι, την απεχθανόμαστε για τα μέρη που
εισχωρεί. Για τα κρυφά μυστικά της μελαγχολίας μας και της ανίας μας που βγάζει
στην επιφάνεια. Ποιος θέλει να κολλήσει στην Κηφισιάς ή στην Αλεξάνδρας γιατί
βρέχει κάποιο πρωινό ; Ποιος θέλει να ατενίζει τη βροχή από ένα γραφείο στη
ΓΑΔΑ, ή γενικά από ένα γραφείο σε κάποιο άσπρο προκατ συγκρότημά γραφείων ; το
να κάθεσαι σε ένα γραφείο, ενώ βρέχει και να καπνίζεις είναι αντίστοιχο του να
κοιτάς χωρίς λόγω το ταβάνι, ίσως λίγο πιο ρομαντικό, αλλά την ίδια σκοπιμότητα
έχει. Το να σκοτώσεις ώρα από τη δουλειά στην πιο κυνική του εκδοχή ή του να τα
βρεις με τον εαυτό σου στην πιο υπαρξιστική του. έφτανα σπίτι σιγά σιγά και έπρεπε
να χωθώ σε ένα δωμάτιο που είχα να πάω χρόνια. Στο δωμάτιο που χα καταχωνιάσει
όλα τα πράγματα που χα από τον πατέρα μου. Έπρεπε να ξαναδώ εκείνες τις
επιστολές.
Βγήκα από το αμάξι και έτρεξα μέχρι τη βεράντα για να φάω όσο
το δυνατόν λιγότερο νερό. Άνοιξα, κάπως διστακτικά. Ήθελα να μείνω όσο το
δυνατόν πιο μακριά από το να ξεθάψω ακόμα μια φορά τις εμμονές μια προηγουμένη
ζωής. Προχώρησα λίγο στο διάδρομο άφησα σε μια καρέκλα το παλτό μου και άνοιξα
την Τρίτη πόρτα του διαδρόμου, που την άνοιγα μόνο αν ήθελα να καθαρισω καμια
φορά. Κοίταξα τα κουτιά στα ράφια. Στην ίδια θέση που τα χα αφήσει ίσως με λίγη
σκονη παραπάνω. Κατέβασα αυτό που έγραφε επιστολές. Ο πατέρας δεν είχε αφήσει
εγκλήματα που δεν έχει λύσει εκτός από το τελευταίο της κόρης του Χατζηπέτρου.
Τα είχε λύσει όλα και ήταν όλα εγκλήματα είτε πάθους είτε κανενός κακομοίρη που
χρώσταγε λεφτά σε κάποιον είτε μικροδιαφορών. Στην Αθήνα του Γιάννη Χρύση, ούτε
μαφία υπήρχε, ούτε οργανωμένο έγκλημα, ούτε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ούτε
εκτελεστές. Απλοί άνθρωποι που σκότωναν.
Το μόνο ενδιαφέρον που χα βρει στην στοίβα από χαρτιά που
περιέγραφαν τη ζωή του και που είχα κληρονομήσει ήταν οι επιστολές σε εκείνο
τον «αγαπημένο φίλο». Όλες εκείνες οι επιστολές που έλεγαν για τα δύσκολα
παιδικά χρόνια. Για το ορφανοτροφείο, για τις πρώτες τους επιτυχίες στη ζωή,
για τις πρώτες τους γυναίκες, μέχρι τα τελειώματα για το πως πάνε τα παιδιά
τους. Πάντα αυτός ο «αγαπημένος φίλος». Το σημαντικότερο όμως ήταν εκείνη η
φράση. Εκείνη η φράση που ήταν γραμμένη στον τοίχο της οδού Σαρρή 39, εκείνη η
φράση που έβγαινε από τα αρχικά του σημειώματος του Μελισόπουλου και αυτή η
φράση που μνημονεύεται κάθε τόσο στις επιστολές από τον αγαπημένο φίλο. «όπου
δεν υπάρχει τίποτα το όμορφο να δεις». Είχα καταλήξει πως αυτή η φράση
περιέγραφε ένα μέρος πάρα πολύ σημαντικό για τον πατέρα μου ήδη από τα παιδικά
του χρόνια αλλά μετά από τόσα χρόνια ακόμα και τώρα που κάθομαι στο πάτωμα
ξαναδιαβάζοντας αυτές τις επιστολές δεν μπορώ να το συνδέσω με κάτι άλλο.
Κάτι έπρεπε να κάνω. Έπρεπε να πάω στην VMD να βρω τον
ίδιο τον Χατζηπέτρο. Το θέμα είχε γίνει προσωπικό. Η οικογένεια του έμπλεκε και
ξαναέμπλεκε με την δική μου. Δεν είναι εύκολο αλλά πρέπει να ξαναγυρίσω στην
έρευνα για τον φόνο του πατέρα μου. Μόνο έτσι θα λύσω την υπόθεση του Μελισόπουλου.
Τόσα χρόνια μετά η ίδια πρόταση ξανά και ξανά. Πρέπει να καταλάβω τι σημαίνει πρέπει
να βρω τι παίζετε από πίσω. «Ντριν-Ντριν». Ο Μιχάλης είναι. Δεν πρόκειται να το
σηκώσω. «Ντιν». Μήνυμα από τον Μιχάλη. «Έλα άμεσα στη Μεγάλη Βρετάνια. Δωμάτιο
322. Περιμένω. Πρέπει να δεις τι έχω βρει. Σούπερ επείγον». Έπρεπε να πάω.
Ευτυχώς είχε σταματήσει η βροχή.
Πέρασα όλη τη διαδρομή ακούγοντας ραδιόφωνο και χωρίς πραγματικά
να σκέφτομαι τίποτα άλλο. Έδειξα στον γκρουμ την αστυνομική μου ταυτότητα και προχώρημά
στα ενδότερα του μεγαλοπρεπούς ξενοδοχείου. Πολλά φώτα, μάρμαρο στη ρεσεψιόν
και το ίδιο άρωμα από καθαρισμένη με ατμό μοκέτα που μυρίζει σε όλα τα
ξενοδοχεία είτε είναι ενός αστεριού είτε πέντε. Όλα τα ξενοδοχεία αλλά και τα
μοτέλ είναι ιδιά. Η μόνη διαφορά αναμεσά στα ξενοδοχεία είναι οι άνθρωποι που
μένουν σε αυτά. Υπάρχουν μέρη που δεν χρειάζονται ανθρώπους να τα
νοηματοδοτήσουν, ρουφάνε στιγμές ή έχουν κάτι ξεχωριστό. Όπως για παράδειγμα η
πλατεία Συντάγματος έξω από το ξενοδοχείο. Το ζήτημα όμως με τα ξενοδοχεία
είναι πως πρέπει να καθορίζονται από τους ανθρώπους που διαμένουν σε αυτά. Ένας
ξένος υπουργός θα μείνει στο Μεγάλη Βρετάνια όπως και ένας ευυπόληπτος επιχειρηματίας
αλλά δεν θα μείνει ποτέ σε ένα μοτέλ που θα έμενε μια Βουλγάρα με διδακτορικό
στα μαθηματικά και νυν καθαρίστρια ή ένας χοντρός φορτηγατζής. Τα κάμπινγκ
είναι άλλη ιστορία αυτά καθορίζονται από τις παρέες. Ανέβηκα με το ασανσέρ στον
3ο. Δωμάτιο 322 εδώ ήμασταν. Χτύπησα την πόρτα
-
Έλα ρε Έλλη. Έλα μέσα πρέπει να δεις τι έχω
βρει.
-
Μιχάλη σε παρακαλώ, δεν έχω όρεξη για τίποτα αλήθεια,
θα σου πω αύριο γιατί είμαι έτσι σήμερα. Πες μου απλά όσο πιο απλά μπορείς τι
βρήκες και τι είναι όλα αυτά τα χαρτιά στο κρεββάτι.
-
Έλλη, ο Μελισόπουλος έχει στοιχεία για τρεις
τουλάχιστον τεράστιες απάτες τους Χατζηπέτρου και των εταιρειών του. Πρώτα και
κυρίαρχα έχει αντίγραφα από δεκάδες παραστατικά ελληνικών νοσοκομείων που προμηθεύονταν
το «Ταβαριν», ένα χάπι για το διαβήτη από την PMD, την εταιρεία φαρμάκων του
Χατζηπέτρου με 60 ευρώ το κουτί ενώ στην Γαλλία η ίδια εταιρεία το πούλαγε 7,5
ευρώ. Ο Μελισόπουλος στις σημειώσεις του λέει ότι τα 3 τελευταία χρόνια που
γίνετε αυτό, η εταιρεία μόνο από το Ταβαριν στην Ελλάδα έχει βγάλει 70 εκατ.
ευρώ κέρδος. Έλλη με ακούς ;
-
Σε ακούω απλά, είμαι και λίγο χαμένη.
-
Συνεχίζω Έλλη. Η δεύτερη μεγάλη απάτη έχει να κάνει
με τις συγχωνεύσεις εταιρειών. Οι εταιρείες τους Χατζηπέτρου έχουν απορροφήσει συνολικά
περίπου 67 εταιρείες και όσο μεγάλες και να ταν δεν έδωσαν ποτέ πάνω από 4-5 εκατ.
ευρώ. Όλα τα στελέχη των εταιρειών που απορρόφησαν μπήκαν στις εταιρείες του
Χατζηπέτρου αλλά οι εργαζόμενοι ως επι το πλείστων απολύθηκαν. Δήλωναν
εικονικές εξαγορές πολλών εκατομμυρίων ευρώ για να μην γίνει καμία μαλακία και
τους πιάσουν και αγόραζαν μετά ακίνητα σε εξωφρενικές τιμές για να ξεπλύνουν τα
λεφτά. Έχουν αγοράσει ένα δυάρι στα Εξάρχεια για παράδειγμα με 600.000 ευρώ.
Για αυτό και οι ισολογισμοί της VMD είναι τέτοιοι που την έβαλαν στο χρηματιστήριο της Νέας
Υόρκης. Ενώ τέλος, ο Χατζηπέτρος είναι πίσω από μια εταιρεία που λέγεται Arcadia Logistics και
η οποία έχει τρείς αποθήκες στον ΟΛΠ και άλλες 2 στη Θεσσαλονίκη όπου εκεί ο Μελισόπουλος
έχει μια πλήρη λίστα που μιλάει για εκατομμύρια κιβώτια με πακέτα τσιγάρα που
φέρνει από την Τουρκία.
-
Πάμε απευθείας στον ΟΛΠ, βγάλε ένταλμα και πάμε
να δούμε τις αποθήκες. Μπράβο Μιχάλη.
Γύρισα να βγω από το διαμέρισμα. Το πόμολο δεν στρίβει. Η
πόρτα δεν ανοίγει. Ο Μιχάλης προσπαθεί και αυτός να σπρώξει δίπλα μου κοιταζόμαστε απορημένοι. Βγάζω το τηλέφωνο
μου να καλέσω τη ρεσεψιόν να μας ανοίξουν. «Μπαμ». Κάτι με χτύπησε, τα τζάμια
έσπασαν, είμαι στον αέρα τα αυτιά μου βουίζουν. Το χέρι του Μιχάλη είναι πάνω
στο κεφάλι μου. Οι κουρτίνες έχουν πάρει φωτιά. Που είμαι ;
Prince Istar
